«Διαφορά πολιτικού ήθους ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά»

  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  

glezos-630.jpg

«Η επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στην Καισαριανή πείθει ότι θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις», τονίζει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ | ΕUROKINISSI / ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Συντάκτης: 

efsyn.gr

Στη μη παράδοση της πρωθυπουργίας από τον Αντώνη Σαμαρά και τη μετάβαση του Αλέξη Τσίπρα στο Θυσιαστήριο της Καισαριανής, όπου εναπόθεσε λουλούδια στο μνημείο των εκτελεσθέντων κατά τη διάρκεια της κατοχής,αναφέρεται σε σημερινή δήλωσή του ο Μανώλης Γλέζος για να επισημάνει «τη διαφορά πολιτικού ήθους».

  Αναλυτικά η δήλωση του Μανώλη Γλέζου  

«Η πρώτη μέρα μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σημαδεύτηκε από δύο γεγονότα που αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο τη διαφορά πολιτικού ήθους ανάμεσα στη απελθούσα κυβέρνηση της Δεξιάς και την κυβέρνηση ελπίδας της Αριστεράς.

Το ένα είναι η μη παράδοση της πρωθυπουργίας από τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά στον νέο πρωθυπουργό της χώρας. Αφού ο τέως πρωθυπουργός επί δυόμισι χρόνια έλαμψε διά της απουσίας του στο Κοινοβούλιο, απαξιώνοντάς το, επισφράγισε την καταστροφική για τον τόπο και τον λαό θητεία του με τη σημερινή στάση του. Αλλά ήδη οι πολίτες τον είχαν κρίνει.

Το άλλο, που προηγήθηκε χρονικά, είναι η απότιση φόρου τιμής του νέου πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα σε όλους εκείνους που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας. Η επίσκεψή του στην Καισαριανή, τον εμβληματικό αυτό τόπο μαρτυρίου και θυσίας των Ελλήνων, πείθει ότι θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για να δικαιώσει ελπίδες και προσδοκίες πολλών γενεών».

_____________________
http://www.efsyn.gr/arthro/diafora-politikoy-ithoys-anamesa-sti-dexia-kai-tin-aristera

Weekend: Πρωτοσέλιδο στη Libération ο Τσίπρας: «Ελλάδα, το ...

Weekend: Πρωτοσέλιδο στη Libération ο Τσίπρας: «Ελλάδα, το ...:    ΠΟΛΙΤΙΚΗ    Τη μεγάλη νίκη του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ φιλοξενεί στο αυριανό της πρωτοσέλιδο η Libération. Η γαλλική εφημερί...

Δημοσκόπηση του Guardian φέρνει πρώτο το ΣΥΡΙΖΑ με διαφορά

  ΞΕΝΟΣ ΤΥΠΟΣ  

Σύμφωνα με τον Guardian ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει ποσοστό 35% έναντι 31% της Νέας Δημοκρατία. Τρίτο κόμμα είναι το Ποτάμι με 6,5%, ακολουθεί η.......

Χρυσή Αυγή με 6%, το ΚΚΕ με 5,5%, το ΠΑΣΟΚ με 5%, ενώ Ανεξάρτητοι Έλληνες και Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών συγκεντρώνουν από 3% και μπαίνουν στη Βουλή.

Le Soir: Ο Μανόλης Γλέζος διαισθάνεται τον άνεμο αλλαγής που φυσάει στην Ευρώπη.

Le Soir για ΣΥΡΙΖΑ: «Ακούτε αυτόν τον θόρυβο; Η ιστορία χτυπά την πόρτα»

   ΠΟΛΙΤΙΚΗ   

Με τίτλο «Ακούτε αυτόν τον θόρυβο; Η ιστορία χτυπά την πόρτα» και υπότιτλο:«Ε.Ε.: Οι Έλληνες ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστούν να δώσουν νέα ευρωπαϊκή ώθηση», η βελγική εφημερίδα «Le Soir» παρουσιάζει τέσσερις ευρωβουλευτές από την Αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ: Μανόλη Γλέζο, Γιώργο Κατρούγκαλο, Κώστα Χρυσόγονο και Δημήτρη Παπαδημούλη.

[Αποσπασματα από το άρθρο]:

«Ακούτε αυτόν τον θόρυβο; Η ιστορία χτυπά την πόρτα». Τα μάτια του Μανόλη Γλέζου φωτίζονται. Ένα πονηρό χαμόγελο σκάβει ακόμη περισσότερο τις ρυτίδες του προσώπου του. Ο Πρύτανης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου -είναι 92 χρονών- κάνει μία παύση, μέχρι η βοηθός του να μεταφράσει τα λόγια του. Και συνεχίζει, πάντα στα ελληνικά: «Το ζήτημα είναι το εξής: Τι θα κάνουμε; Θα ανοίξουμε την πόρτα ή θα παραμείνουμε αδιάφοροι απέναντι στο γεγονός;»

(…) Ο Μανόλης Γλέζος διαισθάνεται τον άνεμο αλλαγής που φυσάει στην Ευρώπη. Δεν είναι πρωτιά για αυτόν τον επαναστάτη, εικόνισμα της αντίστασης ενάντια στους ναζί και μεγάλο οπαδό της συμμετοχικής δημοκρατίας. Αυτή τη φορά όμως, θα μπορούσε να είναι η καλή ευκαιρία. Κατά την άποψή του, στις 25 Ιανουαρίου, στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, οι Έλληνες θα ψηφίσουν μαζικά ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του, εκείνο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. «Είμαι 100% σίγουρος. Το 2002, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωνε μόνο το 4% των ψήφων και ήμουν ο μόνος που πίστευα ότι θα φτάναμε το σκορ που πραγματοποιεί σήμερα. Κανείς δεν με πίστευε. Μου έλεγαν ότι είμαι ουτοπιστής…». Αυτή τη φορά χαμογελάει ανοιχτά.
«Δεν πρέπει μόνο να λάβουμε 50 επιπλέον έδρες στο Κοινοβούλιο. Αυτό που χρειαζόμαστε, είναι αρκετές ψήφους για να κυβερνήσουμε μόνοι μας. Πιστεύω ότι μπορούμε να φτάσουμε στην πλειοψηφία, αν καταφέρουμε να πείσουμε τους Έλληνες ότι στόχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο να αντικαταστήσει ένα άλλο κόμμα, αλλά να δώσουμε απευθείας την εξουσία στο λαό».

(…) Δημ. Παπαδημούλης: «Όταν εξηγούμε, π.χ., ότι μετά από πέντε χρόνια ύπαρξης του προγράμματος λιτότητας, το δημόσιο χρέος ανήλθε στο 180% του ΑΕΠ, ενώ το 2010 ήταν στο 125%... Και όμως, το πρόγραμμα δημιουργήθηκε για να βρει λύση στο πρόβλημα του χρέους! Η ύφεση έπρεπε να φτάσει στο 14%. Φτάσαμε στο 25% σήμερα. Η ανεργία επίσης έπρεπε να φτάσει στο 14%, ενώ είμαστε στο 26% σήμερα και στο 55% ποσοστό ανεργίας για τους νέους. Είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε, να βρούμε συμβιβασμούς. Αλλά είμαστε αποφασισμένοι να σταματήσουμε αυτό το πρόγραμμα που κάνει κακό στην οικονομία και την κοινωνία μας»

(…) Την προηγούμενη ημέρα, ο Δημήτρης Παπαδημούλης ήταν πρόεδρος σε μία μικρή σύσκεψη των ευρωβουλευτών του κόμματός του, για να οργανώσει τη συμμετοχή τους στην ελληνική προεκλογική εκστρατεία. Ενώ ορισμένοι θα μεταβούν στην Ελλάδα, για να συμμετάσχουν στη μία ή την άλλη συζήτηση, άλλοι θα παραμείνουν στις Βρυξέλλες ή το Στρασβούργο για «να προωθήσουν τις ιδέες του κόμματος έναντι των καρικατούρων που κυκλοφορούν». «Πρόκειται για προπαγάνδα του τρόμου που δημιουργούν οι αντίπαλοί μας», εξηγεί ο κ. Παπαδημούλης. «Μας παρουσιάζουν ως ένα είδος τέρατος, πράγμα που προφανώς δεν ισχύει. Αλλά κοιτάξτε: δεν αποτελούμε καλή λύση ούτε για τους τραπεζικούς, ούτε για την άκρα δεξιά, ούτε για τις δεξιές κυβερνήσεις…».

(…) «Δημιουργούμε την αριστερά του 21ου αιώνα, αντλώντας συμπεράσματα από τις αρνητικές και θετικές εμπειρίες των αριστερών στο παρελθόν», συνεχίζει. Με ένα κόμμα όπως το Podemos στην Ισπανία (το οποίο δημιουργήθηκε από το κίνημα των Αγανακτισμένων και συναντά τεράστια λαϊκή επιτυχία με 28,3% της πρόθεσης ψήφου, πρώτο κόμμα στις ισπανικές δημοσκοπήσεις), ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αναδιαμορφώσει την Αριστερά στην Ευρώπη.

(…) Εάν ακούμε για τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, είναι κυρίως λόγω των θέσεών του ενάντια στη λιτότητα, κεντρική θέση του προγράμματός του. Σύμφωνα με τον Κώστα Χρυσόγονο, τα πράγματα είναι απλά:«Η λιτότητα είναι ένα φάρμακο πιο επικίνδυνο από το κακό που υποτίθεται ότι θεραπεύει». Αγανακτεί με την φτωχοποίηση του ελληνικού λαού χαρακτηρίζοντας τα προγράμματα «προγράμματα δολοφονικής λιτότητας», μιλώντας για «παραβίαση της Χάρτας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων» και για «νέα μορφή αποικίας» της Ελλάδας.

(…) «Δεν πρόκειται μόνο για την Ελλάδα. Πρόκειται για την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία…Υπάρχει ανάγκη αλλαγής πορείας και δύο είναι οι επιλογές, διευκρινίζει ο κ. Παπαδημούλης. Είτε επιστρέφουμε στις βάσεις της Ε.Ε.: Σύγκλιση, αλληλεγγύη, ανάπτυξη, που είναι η προσέγγιση της αριστεράς. Είτε καταστρέφουμε την Ένωση και τη Δημοκρατία. Είναι η επιλογή της άκρας δεξιάς».

(…) Γιώργος Κατρούγκαλος: «Ένα είναι βέβαιο: Οι ελίτ δεν μπορούν να συνεχίσουν να κυβερνούν όπως έκαναν στο παρελθόν, διότι απλούστατα οι λαοί απορρίπτουν τα μέτρα λιτότητας… Αισθάνομαι τυχερός που είμαι Έλληνας αυτή τη στιγμή. Είμαι εδώ μόνο και μόνο για να ζήσω αυτή την ιστορική στιγμή».

___________

* από την Ημερησία

http://www.arkadikovima.gr/inathens/

https://papadimoulis.wordpress.com/

The Red Project 01 -Τηλεόραση από το "στο κόκκινο" και το "ThePressProject"

Ο Κώστας Αρβανίτης και η Μαριλένα Κατσίμη παρουσιάζουν τον Γιώργο Κύρτσο, τον Δημήτρη Παπαδημούλη και τον Παντελή Καψή.
Στο πάνελ, εκ μέρους του ThePressProject ο Κώστας Εφήμερος.

Πιστεύετε πως δεν υπάρχει εναλλακτική; Η Λατινική Αμερική έχει μερικές

 Κοινωνία,

Του Seumas Milne
Μετάφραση: Ντίνα Τζουβάλα

Οι ηγέτες απ το Εκουαδόρ ως την Βενεζουέλα όχι μόνο επέφεραν τεράστια κοινωνικά κέρδη, αλλά συνεχίζουν να κερδίζουν τις εκλογές.

Από τότε που η κατάρρευση του 2008 αποκάλυψε τον σάπιο πυρήνα ενός αποτυχημένου οικονομικού μοντέλου, μας λένε πως δεν υπάρχουν βιώσιμες εναλλακτικές. Καθώς η Ευρώπη βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην λιτότητα, τα κυβερνώντα κόμματα όλων των αποχρώσεων απορρίπτονται συνήθως απ τους ψηφοφόρους, για να αντικατασταθούν από άλλα που προκαλούν περισσότερες περικοπές του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποιήσεις και ανισότητα.

Τι μπορούμε, λοιπόν, να μάθουμε από ένα μέρος του κόσμου όπου οι κυβερνήσεις έχουν αποφασιστικά γυρίσει την πλάτη σε αυτό το μοντέλο, έχουν περικόψει σημαντικά την φτώχια και την ανισότητα, έχουν ανακτήσει βοιομηχανίες και φυσικούς πόσους απ τον έλεγχο των εταιριών, έχουν επεκτείνει τρομερά τις δημόσιες υπηρεσίας και τη δημοκρατική συμμετοχή-και συνεχίζουν να εκλέγονται σε έντονα πολωμένες εκλογες;

Αυτό συμβαίνει στην Λατινική Αμερική για μια δεκαετία. Ο τελευταίος πολιτικός ηγέτης που επιβεβαίωσε την τάση είναι ο ριζοσπάστης οικονομολόγος Ραφαέλ Κορρέα, που επανεκλέχθηκε πρόεδρος του Εκουαδόρ αυτό το Σαββατοκύριακο με το αυξημένο ποσοστό 57%, ενώ το κόμμα του κέρδισε την αδιαμφισβήτητη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Αυτό συμβαίνει στη Λατινική Αμερική εδώ και μια δεκαετία.

Το Εκουαδόρ όμως είναι κομμάτι ενός καλά θεμελιωμένου προτύπου. Τον περασμένο Οκτώβρη ο πολλαπλώς διασυρμένος αλλά φοβερά δημοφιλής Ούγκο Τσάβες, ο οποίος επέστρεψε στην πατρίδα του την Δευτέρα, μετά από δυο μήνες αντι-καρκινικής θεραπείας στην Κούβα, επανεκλέχθηκε πρόεδρος με 55% των ψήφων μετά από 14 χρόνια στην εξουσία με μια μυστική ψηφοφορία πολύ πιο προστατευμένη από την απάτη απ΄ οτι αυτές στην Βρετανία και τις ΗΠΑ. Αυτό ακολούθησε την επανεκλογή του Έβο Μοράλες, του πρώτου ιθαγενούς προέδρου της Λατινικής Αμερικής, το 2009, την εκλογή της υποψήφιας διαδόχου του Λούλα, Ντίλμα Ρουσσέφ, στην Βραζιλία το 2010 και τις Κριστίνα Φερνάντεζ στην Αργεντινή το 2011.

Παρά τις διαφορές τους, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Η Λατινική Αμερική ήταν η πρώτη που βίωσε τις καταστροφικές συνέπειες του νεοφιλελεύθερου δόγματος και η πρώτη που εξεγέρθηκε εναντίον του. Ο Κορρέα εκλέχθηκε, αρχικά, στον απόηχο μιας οικονομικής κατάρρευσης τόσο καταστροφικής που ένας στους δέκα πολίτες είχε μεταναστεύσει. Από τότε η «επανάσταση των πολιτών» έχει μειώσει την φτώχια σχεδόν κατά ένα τρίτο και την ακραία φτώχεια κατά 45%. Η ανεργία έχει μειωθεί δραματικά, ενώ οι κονωνική ασφάλιση, η υγεία και η εκπαίδευση έχουν επεκταθεί ταχύτατα- συμπεριλαμβανομένης της δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης, που τώρα είναι συνταγματικό δικαίωμα- ενώ οι υπεργολαβίες έχουν απαγορευτεί.

Και αυτά έχουν επιτευχθεί όχι μόνο χρησιμοποιώντας τον περιορισμένο πετρελαϊκό πλούτο του Εκουαδόρ προς όφελος της πλειοψηφίας, αλλά και αναγκάζοντας τις εταιρίες και τους εύπορους να πληρώνουν τους φόρους τους (τα έσοδα έχουν σχεδόν τριπλασιαστεί σε έξι χρόνια), ανεβάζοντας τις δημόσιες επενδύσεις στο 15% του εθνικού εισοδήματος, επεκτείνοντας την δημόσια ιδιοκτησία , με επαναδιαπραγμάτευση των συμβολαίων για το πετρέλαιο και μεταρρύθμιση του τραπεζικού συστήματος για να στηρίξει την ανάπτυξη.

Πολλά απ΄ αυτά τα πράγματα, στην πραγματικότητα, παρότι η συμβατική ορθοδοξία της «ελεύθερης αγοράς» επιμένει οτι θα οδηγήσουν στην καταστροφή, έχουν φέρει ραγδαία οικονομική μεγέθυνση και κοινωνική πρόοδο. Η κυβέρνηση του Κορρέα έκλεισε επίσης την αμερικανική στρατιωτική βάση της Μάντα (θα το ξανασκεφτεί, είπε, αν οι ΗΠΑ «μας αφήσουν να εγκαταστήσουμε στρατιωτική βάση στο Μαίάμι»), επέκτεινε τα δικαιώματα των γκέι, των αναπήρων και των ιθαγενών και υιοθέτησε μερικές από τις πιο ριζοσπαστικές περιβαλλοντικές πολιτικές στον κόσμο. Αυτές περιλαμβάνουν την «Πρωτοβουλία Γιανουνί» , σύμφωνα με την οποία το Εκουαδόρ αποποιείται του δικαιώματός του να εκμεταλλεύεται το πετρέλαιο σε ένα μοναδικής βιοποικιλότητας κομμάτι του Αμαζονίου, με αντάλλαγμα διεθνείς συνεισφορές για προγράμματα ανανεώσιμης ενέργειας.

Αλλά αυτό που συμβαίνει στο Εκουαδόρ είναι μόνο ένα κομμάτι του προοδευτικού κύματος που κατακλύζει την Λατινική Αμερική, καθώς σοσιαλδημοκρατικές και ριζοσπαστικές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις έχουν κηρύξει πόλεμο στην οικονομική και φυλετική ανισότητα, έχουν αμφισβητήσει στην πράξη την επικυριαρχία των ΗΠΑ και έχουν ξεκινήσει να προωθούν αυθεντική περιφερειακή ενοποίηση και ανεξαρτησία, για πρώτη φορά μέσα σε 500 χρόνια. Και δοθέντος του τι έχει ήδη αποκομίσει η πλειοψηφία, δεν είναι και εκπληξη το οτι συνεχίζουν να επανεκλέγονται.

Το ότι οι κυβερνήσεις της Βενεζουέλας και του Εκουαδόρ παρουσιάζονται καθ’έξη ως δικτατορικές λέει περισσότερα για τα δυτικά ΜΜΕ (και τα ελιτίστικα, λατινοαμερικά αδέλφια τους) παρά για τις ίδιες τις κυβερνήσεις. Κομμάτι της φενάκης σχετίζεται με την εχθρότητα των ΗΠΑ. Στην περίπτωση του Εκουαδόρ έχει τροφοδοτηθεί απ την οργή για την απόφαση του Κορρέα να δώσει άσυλο στον ιδρυτή του WikiLeaks, τον Τζούλιαν Ασσάνζ, που αντιμετωπίζει κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση στην Σουηδία. Στην πραγματικότητα, η πραγματική αντιδημοκρατική απειλή έρχεται απ τους συμμάχους των ίδιων των ΗΠΑ, οι οποίοι διεξήγαν αποτυχημένα πραξικοπήματα εναντίον τόσο του Τσάβες όσο και του Κορρέα, και πετυχημένα στις Ονδούρες, το 2009, και στην Παραγουάη πέρυσι.

Φυσικά, οι αριστερόστροφες κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής έχουν αποτύχει και σε κάποια ζητήματα, όπως στην αντιμετώπιση της διαφθοράς και της εγκληματικότητας. Στο Εκουαδόρ κι αλλού, οι εντάσεις ανάμεσα στις απαιτήσεις της ανάπτυξης, το περιβάλον και τα δικαιώματα των ιθαγενών έχουν οξυνθεί. Και καμιά από αυτές τις εμπειρίες δεν προσφέρουν ακόμα κάποιο είδος έτοιμου εναλλακτικού κοινωνικού ή οικονομικού μοντέλου.

Τίθεται, επίσης, το ερώτημα για το αν η ευκαιρία για αλλαγή στην ήπειρο μπορεί να διατηρηθεί τώρα που ο Τσάβες απεβίωσε. Ο χρισμένος διαδοχός του, ο πρώην συνδικαλιστής Νικολάς Μαντούρο, είναι σε θέση για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Αλλά ούτε αυτός, ούτε ο χαρισματικός Κορρέα είναι πιθανό να φτάσουν τον καταλυτικό ρόλο του Τσάβες στην περιοχή.

Παρόλα αυτά ο μετασχηματισμός της Λατινικής Αμερικής έχει βαθιές ρίζες και δημοφιλία, ενώ η απαξιωμένη δεξιά λίγα έχει να προσφέρει. Για τον υπόλοιπο κόσμο, αυτό γελοοιποιεί την ιδεά πως με πέντε χρόνια μέσα στην κρίση τίποτα δεν μπορεί να γίνει, παρά μια απ τα ίδια. Είναι αλήθεια πως αυτές οι κοινωνίες βρίσκονται σε πολύ διαφορετικό στάδιο ανάπτυξης, και η εμπειρία τους δεν μπορεί να αναπαραχθεί αλλού. Αλλά έχουν σίγουρα αποδείξει πως υπάρχουν πολλαπλές εναλλακτικές στην νεοφιλελεύθερη συμμορία, εναλλακτικές οι οποίες κερδίζουν και εκλογές.

Πηγή: The Guardian

Δημοσίευση : rednotebook

Αποκλειστική συνέντευξη – Ναόμι Κλάιν: Οι άνθρωποι ακόμα μπορούν να αρπάξουν τον τροχό της Ιστορίας

ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Αποστόλη Φωτιάδη*

Μετά από πέντε χρόνια έρευνας, το νέο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν Αυτό αλλάζει τα πάντα – Ο καπιταλισμός εναντίον του κλίματος βρίσκεται στα ράφια από την περασμένη Τρίτη. Αναμενόμενα οι πρώτες αντιδράσεις, αρνητικές και θετικές, είναι πολύ έντονες. Η Κλάιν επιτίθεται κατά μέτωπο στην κορπορατίστικη πετρελαιοβιομηχανία και θέτει τους Big Green, τους μεγάλους περιβαλλοντικούς οργανισμούς προ των ευθυνών τους για την υποτίμηση του θέματος της κλιματικής αλλαγής τα τελευταία χρόνια. Η κρίση, θεωρεί, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για να ξεχαστεί ή και να αλλοιωθεί ο επείγων χαρακτήρας της κλιματικής αλλαγής. Γι’ αυτό και αυτή αποπειράται μια πλήρη επαναφορά του θέματος επανατοποθετώντας το στον πυρήνα των επιχειρημάτων ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Ο Δρόμος είναι το πρώτο μη αγγλόφωνο Μέσο που μίλησε μαζί της, σε μια αποκλειστική συνέντευξη για το πώς επηρεάστηκε από το ταξίδι της στην Ελλάδα, τους στόχους του βιβλίου, αλλά και για το γιατί πρέπει να διατηρήσουμε την ελπίδα μας ζωντανή.

Πόσο επηρέασε την ανάλυση που κάνεις στο βιβλίο η εμπειρία του ταξιδιού σου στην Ελλάδα, την άνοιξη του 2013;

Γενικά βελτίωσε την κριτική που προσπαθώ να κάνω. Ήταν πραγματική έμπνευση ο χρόνος που πέρασα στην Ιερισσό με τους ανθρώπους που εναντιώνονται στην εξόρυξη χρυσού. Αυτό το κίνημα πιστεύω ότι είναι μέρος της ψυχής μιας παγκόσμιας αντίστασης σε αυτό που στο βιβλίο αποκαλώ «Extractivism» (1). Ήταν μια πολύ σημαντική εμπειρία και επηρέασε την ανάλυση που κάνω στο βιβλίο. Αυτό το κίνημα υπήρξε κυρίως από αγάπη για έναν τόπο και για να υπερασπιστεί το νερό, και δευτερευόντως από την ανάγκη να εναντιωθεί σε κάτι. Αυτό είναι η αληθινή του δύναμη. Υπάρχει ένα κεφάλαιο στο βιβλίο που λέγεται Αγάπη και Νερό και ήταν, σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσμα της εμπειρίας μου στη Χαλκιδική.

Αρκετοί από αυτούς που είχαν έρθει στην ομιλία σου στην Αθήνα περίμεναν να ακούσουν επιχειρήματα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και άκουσαν κυρίως για το θέμα τις κλιματικής αλλαγής και τον καπιταλισμό. Στο τέλος είχα την αίσθηση ότι μερικοί ακροατές πίστευαν ότι ήσουν έκτος θέματος. Γιατί νομίζεις αρκετός κόσμος υποδέχεται αυτήν τη θεματική ως δευτερεύουσα;

Νομίζω ότι πάντα υπάρχει κόσμος που έχει μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα σχετικά με το τι σημαίνει να επιχειρηματολογείς ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Αντίστοιχα, όταν μιλάω σε κοινό που ενδιαφέρεται για περιβαλλοντικά θέματα υπάρχει κόσμος που αναρωτιέται γιατί μιλάω τόσο πολύ για τη λιτότητα και τον νεοφιλελευθερισμό και όχι για την κλιματική επιστήμη. Προσπαθώ να φέρω αυτές τις δυο κουβέντες πιο κοντά, γιατί χρειάζεται να γίνουν ένα. Εάν δεν γίνουν, η οικονομία θα συνεχίσει να είναι πιο επίκαιρο θέμα από το περιβάλλον και το περιβάλλον θα είναι ο μεγάλος χαμένος. Πιστεύω ότι η κλιματική κρίση μπορεί και πρέπει να είναι ένα βασικό εργαλείο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Είναι, άλλωστε, το καλύτερο επιχείρημα που είχαμε ποτέ ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Αυτό ήταν το επιχείρημά μου στην Αθήνα και αυτό είναι και το επιχείρημα στο βιβλίο. Ο κόσμος που θέλει να ξανακούσει τα επιχειρήματα που ακούει όλη την ώρα θα απογοητευτεί, αλλά αυτό δεν με ανησυχεί.

Στην Ελλάδα ήδη γίνεται λόγος για κάποιες αναφορές σου στο βιβλίο για τη συνάντηση με τον Τσίπρα. Θυμάσαι τι θέσεις είχε σε αυτό το θέμα;

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε και δεν έχω παρακολουθήσει από κοντά πώς εξελίσσονται τα πράγματα μέσα στο κόμμα, οπότε δεν έχει νόημα να κάνω κάποιο σχόλιο. Τότε ήταν πολύ ενθαρρυντικό το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε το κίνημα στις Σκουριές. Θυμάμαι, ωστόσο, μια εσωτερική διχογνωμία, με αρκετό κόσμο να θεωρεί ότι θα έπρεπε να δοθεί περισσότερο βάρος σε αυτά τα θέματα.

Πώς νομίζεις ότι μπορεί ο κόσμος να φύγει από τον «οικονομίστικο» τρόπο σκέψης και τον δογματισμό της «ανάπτυξης» και να αναζητήσει αλλού λύσεις στα μεγάλα προβλήματα ή να μιλήσει με διαφορετικό τρόπο για το νόημα της προόδου;

Είναι δύσκολο για εμένα να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Ολοφάνερα, το βιβλίο είναι μια προσπάθεια να κάνω ακριβώς αυτό. Βγήκε μόλις την Τρίτη, οπότε θα δούμε πώς θα πάει. Οπωσδήποτε, όμως, μπορώ να δω μια αλλαγή στο πώς σκέφτεται ο κόσμος που συναντώ.

Δηλαδή;

Την επόμενη εβδομάδα, στη Νέα Υόρκη, θα γίνει ένα συνέδριο για το κλίμα και μια ομαδική δράση που θα λάβει χώρα ονομάζεται Πλημμυρίστε την Wall Street. Είναι μια προσπάθεια να συνδεθούν τα κρίσιμα θέματα των ανισοτήτων και της κλιματικής αλλαγής. Οι οργανωτές ήταν βασικοί συντελεστές και στο Occupy Wall Street πριν από μερικά χρόνια, τότε ανήκαν στην κατηγορία του κόσμου που προαναφέραμε. Ενδιαφέρονταν για τα οικονομικά θέματα αλλά δεν σκέφτονταν για το πώς αυτά συνδέονται με άλλα. Από τη χρονιά του Occupy Wall Street πέρασε καιρός και μεσολάβησε μια φοβερή φυσική καταστροφή που πλημμύρισε μεγάλο μέρος της Νέας Υόρκης (2). Πολλοί άνθρωποι εκεί που σκέφτονταν την κλιματική αλλαγή σαν ένα θέμα μακρινό για το οποίο δεν είχαν χρόνο να μιλήσουν, το ξανασκέφθηκαν. Είδαν ξεκάθαρα πόσο επείγουσα ήταν η κλιματική κρίση και επίσης είδαν τη σύνδεση του θέματος αυτού με τα θέματα της λιτότητας και των ανισοτήτων. Αυτό γιατί φυσικά οι πιο φτωχές κοινότητες στη Νέα Υόρκη υπέφεραν περισσότερο.

Υπάρχει ανάλογη δυναμική και στην Ευρώπη;

Κάτι αλλάζει, και υπάρχει το ερώτημα εάν αυτό θα γίνει αρκετά γρήγορα. Ωστόσο, η αλλαγή έρχεται και αυτό φαίνεται και στο πώς διογκώνεται και το κίνημα της από-ανάπτυξης. Είχα μιλήσει, πρόσφατα, σε μια συνάντηση με αυτό το θέμα στη Γερμανία και το ακροατήριο ήταν μερικές χιλιάδες. Νομίζω ότι περισσότερος κόσμος που ασχολούνταν με την οικονομική πλευρά της κρίσης αρχίζει να βλέπει τις συνδέσεις και να αναρωτιέται πώς να πολεμήσει την κλιματική αλλαγή και να βρει προοδευτικούς τρόπους σε αυτή τη μάχη, που θα βάζουν μια πολύ πλουσιότερη θεματικά ατζέντα πέρα από μια απλή άρνηση της λιτότητας. Ο μετασχηματισμός της ενεργειακής πολιτικής στη Γερμανία έχει φέρει κόσμο στο προσκήνιο αυτής της αλλαγής, που παλιά ασχολούνταν με οικονομικά θέματα. Το γερμανικό μοντέλο έχει σχεδιαστεί για να ενθαρρύνει τους μικρούς παίκτες. Έτσι προέκυψαν εκατοντάδες κοπερατίβες. Εκατοντάδες πόλεις και κοινότητες επανέκτησαν τον έλεγχο του Ηλεκτρισμού από ιδιωτικούς φορείς. Τώρα διοχετεύουν τα κέρδη από την ηλεκτρική ενέργεια πίσω στην κοινότητα αποκτώντας ένα διπλό προνόμιο: πολεμούν τις εκπομπές και την κλιματική αλλαγή, ενώ αντιστέκονται και στη λιτότητα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο υπάρχουν περισσότεροι πόροι για την κοινότητα, περισσότερη δημοκρατία και έλεγχος. Εφόσον αυτά τα πετυχημένα παραδείγματα γίνονται ευρέως γνωστά και η γερμανική εμπειρία γίνεται ένα μοντέλο, περισσότεροι άνθρωποι θα βλέπουν αυτές τις συνδέσεις.

Σίγουρα ο κόσμος αντιδρά, αλλά συχνά αναφέρεσαι στον επείγοντα χαρακτήρα του θέματος. Ποσό χρόνο έχουν οι κοινωνίες για να πραγματοποιήσουν αυτή την αλλαγή και μήπως, τελικά, το σημείο χωρίς επιστροφή έχει πια ξεπεραστεί;

Προσπαθώ να μην μπαίνω στην κουβέντα για το πόσες πιθανότητες έχουμε εάν προσπαθήσουμε. Εάν υπάρχει η οποιαδήποτε δυνατότητα πρέπει να πολεμήσουμε γι’ αυτό, γιατί η εναλλακτική είναι τόσο ζοφερή. Εάν υπάρχει η οποιαδήποτε πιθανότητα να αποφύγουμε την καταστροφή, πρέπει να παλέψουμε. Να κάνουμε αυτό που μπορούμε για να αυξήσουμε τις πιθανότητες. Εάν ήταν απλώς θέμα υπολογισμού πιθανοτήτων, τότε μάλλον θα στοιχηματίζαμε όλοι στο ότι ο καπιταλισμός θα κερδίσει, σωστά;

Ναι, μάλλον…

Επειδή όμως υπάρχει ακόμα μια μικρή πιθανότητα οι άνθρωποι να αρπάξουν τον τροχό της Ιστορίας, επιλέγω να αφιερώσω το χρόνο μου σε αυτό. Δεν θα επιχειρηματολογήσω με ανθρώπους που πιστεύουν ότι απλώς την… πατήσαμε. Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα για να ενισχύσουμε την πολύ ζοφερή πρόγνωσή μας, αλλά στο τέλος είναι ηθικό το δίλημμα: εάν υπάρχει μια ευκαιρία για να μπορέσουμε να αλλάξουμε πορεία, τότε έχουμε την ευθύνη να παλέψουμε γι’ αυτήν την ευκαιρία.

Κάποιοι θα απαντήσουν ότι η ηθική δεν μπορεί να προσφέρει απαντήσεις σε έναν κυνικό κόσμο σαν τον σημερινό.

Εάν κοιτάμε το θέμα με έναν ψυχρό τρόπο και βλέπουμε τι είναι πιο πιθανό να συμβεί, τότε σχεδόν κάθε λογικό άτομο θα έλεγε ότι δεν θα αντιδράσουμε εγκαίρως. Επειδή, όμως, εγώ πιστεύω ότι υπάρχει αυτή η μικρή ευκαιρία και επειδή υπάρχει το ιστορικό προηγούμενο, η ανθρωπότητα να ενώνεται και να σχηματίζει κινήματα εν μέσω της κρίσης, τα οποία άλλαξαν το σενάριο της Ιστορίας, επιλέγω να αφιερώσω την ενέργειά μου σε αυτήν την πιθανότητα. Πάντως έχει ενδιαφέρον. Ενώ έβγαινε το βιβλίο είχα προετοιμαστεί για αντεπιχειρήματα σχετικά με τα επιστημονικά θέματα και για το εάν όντως χρειαζόμαστε μια τόσο ριζοσπαστική αλλαγή. Άλλα αυτό που ανακάλυψα, μετά από μια εβδομάδα που μιλάω για το βιβλίο, είναι ότι περνάω τον περισσότερο από το χρόνο μου σε θεραπευτικές συνεδρίες (γέλια). Οι άνθρωποι θέλουν να μου πουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν αμφιβάλλουν ούτε για το επιστημονικό σκέλος, ούτε για την ανάγκη για ριζοσπαστική αλλαγή, αλλά για την ελπίδα που έχω. Αυτό με φέρνει σε μια πολύ παράξενη θέση, γιατί η απόφαση να κρατήσει κάποιος την ελπίδα του ζωντανή είναι μια προσωπική απόφαση. Είναι μια απόφαση για το πώς θέλω να ζήσω και ποιος θέλω να είμαι.

Και πώς απαντάς σε αυτούς;

Προσωπικά, ως κάποια που έκανε έρευνα για τη ζοφερή πλευρά του θέματος και γνωρίζει ότι η κρίση μπορεί να φέρει στο προσκήνιο και τη χειρότερη εκδοχή της ανθρωπότητας, γι’ αυτό άλλωστε έγραψα και το Δόγμα του σοκ, δεν θεωρώ ότι είμαι αφελής. Η εναλλακτική είναι τόσο απαίσια και με κάνει να πιστεύω πως όσοι από εμάς έχουμε μια βάση, έχουμε και την ηθική ευθύνη να προσπαθήσουμε να αυξήσουμε τις πιθανότητες για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από το πόσο λίγες μπορεί να μας φαίνονται αυτές οι πιθανότητες.

Υπάρχει, όμως, τρόπος μια ηθική επιλογή να μετασχηματιστεί σε μια πολιτική αλλαγή;

Οι πολιτικές εξελίξεις δεν είναι γραμμικές, όπως και η κλιματική αλλαγή δεν έχει γραμμική εξέλιξη. Υπάρχει ένα σημείο καμπής πέρα από το οποίο τα πράγματα εξελίσσονται πάρα πολύ γρήγορα. Αυτό ισχύει και για την ανθρώπινη ιστορία. Τα πράγματα μπορεί να τρέχουν γρήγορα και μετά να οπισθοδρομούν. Έτσι μπορούμε να βρούμε ελπίδα ακόμα και εάν έχουμε απογοητευθεί προηγουμένως. Κάποιοι από εμάς έχουμε απογοητευτεί τόσες πολλές φορές που εγκαταλείψαμε την ελπίδα. Πιστεύω, όμως, ότι δεν υπάρχει πια χώρος για την πολυτέλεια του κυνισμού.

 _________________

(1) Εννοεί τον σφετερισμό τεράστιων ποσοτήτων φυσικών πρώτων υλών ή την εντατική οικονομική εκμετάλλευσή τους από το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον τους, κυρίως για εξαγωγικούς λόγους.

(2) Τον Οκτώβριο του 2012 ο Τυφώνας Σάντι έπληξε και την Ανατολική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Επρόκειτο για το μεγαλύτερο σύστημα τροπικών καταιγίδων που έχει καταγραφεί ποτέ στον Ατλαντικό. Στη Νέα Υόρκη μόνο, 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έμειναν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα για αρκετές ημέρες. Το μετρό της πόλης και όλα τα υπόγεια τούνελ πλημμύρισαν. Πολλά σπίτια και κοινότητες στα προάστια υπέφεραν από ανυπολόγιστες ζημιές και 53 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

 _____________

* Ο δημοσιογράφος Αποστόλης Φωτιάδης διατηρεί το μπλογκ  apostolisfotiadis.wordpress.com  και στο twitter το λογαριασμό  @Balkanizator

- See more at: http://www.e-dromos.gr/