* μαρξιστικά κείμενα, στοχασμοί, απόψεις, για τα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα * αναλύσεις * ιδέες * και ότι έχει σχέση με τον άνθρωπο σήμερα...
Γ. Βήχας: «Να ακουστεί η φωνή τριών εκατομμυρίων ανασφάλιστων συμπολιτών μας στην καρδιά της Ευρώπης»

Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας



"Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη. Νίκος Μπελογιάννης

..........Ανατροπή του καπιταλισμού και όχι διαχείριση...

"η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της ε.ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [ο δρόμος της αριστεράς]

Powered By Blogger

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Η Εξέγερση των καπνεργατών της Καβάλας στις 21 Ιούλη 1933

ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ & ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


Η εξέγερση των καπνεργατών της Καβάλας δεν ήρθε από το πουθενά. Η μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 1929 δεν έχει ακόμα περάσει. Η καπιταλιστική κυριαρχία στην Ευρώπη ήδη προετοιμάζεται για τον επόμενο πόλεμο. Ο ναζισμός έχει αναρριχηθεί στην εξουσία και έχει ματώσει το κομμουνιστικό και προλεταριακό κίνημα στη Γερμανία. Στην Ελλάδα το προλεταριακό κίνημα προετοιμάζεται για τα νέα μέτωπα που ανοίγονται στα εργοστάσια και άλλους χώρους δουλειάς. Το ελληνικό κεφάλαιο της εποχής, με την ένοπλη συμπαράσταση του ελληνικού καπιταλιστικού κρατικού μηχανισμού, τρομοκρατεί και καταστέλλει. Το ΚΚΕ (με ότι αυτό συνεπάγεται) βρίσκεται στη πρώτη γραμμή της προλεταριακής εξέγερσης. Απ’ την Καλαμάτα έως τη Καβάλα ξεσπούν απεργιακοί αγώνες που από την πρώτη στιγμή αντιμετωπίζονται ένοπλα από το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος και της τότε κυβέρνησης. Τα γεγονότα της Καβάλας περιγράφουν με ακρίβεια τον προλεταριακό ανταγωνισμό εκείνης της εποχής. Να υπενθυμίσουμε ότι η σύνθεση του προλεταριακού κινήματος στην Καβάλα είναι αρκετά πλούσια, ανάμεσα στους καπνεργάτες βρίσκονται και αρκετοί Εβραίοι. Τα γεγονότα της Καβάλας μας υπενθυμίζουν επίσης, ότι σήμερα πρέπει να δουλέψουμε ώστε να επανεμφανιστεί ένα νέο κομμουνιστικό κίνημα, με ένα νέο επεξεργασμένο πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της νέας φάσης της κρίσης του καπιταλιστικού πολιτισμού.

21 Ιούλη 1933: Οι εργάτες/τριες τριών καταστημάτων καπνού της Καβάλας κατεβαίνουν σε στάση εργασίας εναντίον των απολύσεων. Η αστυνομία και οι δυνάμεις καταστολής πολιορκούν τους απεργούς και ανοίγουν πυρ εναντίον τους, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ενός καπνεργάτη. Την άλλη μέρα σε ένδειξη αλληλεγγύης κατεβαίνουν σε απεργία πάνω από 2.500 καπνεργάτες, ενώ στάση εργασίας πραγματοποιούν και οι επαγγελματίες της πόλης. Την τρίτη μέρα η απεργία των καπνεργατών γενικεύεται. Οι επαγγελματίες της πόλης κηρύσσουν και εκείνοι 24ωρη απεργία σε ένδειξη συμπαράστασης. Το ίδιο και οι λιμενεργάτες. Η πόλη συνεχίσει να στρατοκρατείται.

Προλεταριακές εκδηλώσεις αλληλεγγύης πραγματοποιούνται στο μεταξύ σε μεγάλες πόλεις της χώρας (Καλαμάτα, Αθήνα, Βόλος, Θεσσαλονίκη και αλλού). Κατόπιν αυτών, οι καπνέμποροι αναγκάστηκαν τελικά να κάνουν δεκτά όλα τα αιτήματα των απεργών, ενώ η σύμβαση που υπογράφτηκε εφαρμόστηκε στη συνέχεια και στα υπόλοιπα καπνεργατικά κέντρα της χώρας.
Μια σύντομη περιγραφή των γεγονότων.



“Οι άνδρες στην Τόγκα” – Η εξέγερση των καπνεργατών της Καβάλας τον Ιούλιο του 1933.“
Στις 20 Ιουλίου η καπνεμπορική επιχείρηση Μπενβενίστε ανακοίνωσε ξαφνικά την απόλυση όλων των ανδρών καπνεργατών! Έχοντας αποφασίσει να εισαγάγει το σύστημα της «τόγκας», της απλουστευμένης επεξεργασίας των καπνών, θα απασχολούσε μόνο γυναίκες, γιατί αμείβονταν με χαμηλότερο ημερομίσθιο. Αμέσως οι καπνεργάτες κατέλαβαν τις αποθήκες, οι δυνάμεις καταστολής απέκλεισαν τα εργοστάσια, ο απεργιακός αναβρασμός εξαπλώθηκε σ’ όλους τους κλάδους και η πόλη έγινε πεδίο καθημερινών διαδηλώσεων και βίαιων συγκρούσεων. Όλη η Καβάλα τάχθηκε με το μέρος των καπνεργατών και οι Αρχές υποχρεώθηκαν να αναζητήσουν συμβιβαστικές λύσεις.

Την Κυριακή της 23 Ιούλη του 1933 με οκτάστηλο τίτλο ο «Ριζοσπάστης» αναγγέλλει:

«Προς την γενική απεργία της Καβάλας! Καπνεργάτες όλης της χώρας όλοι στο πλευρό των απεργών. Εργαζόμενοι ενισχύστε τον αγώνα των καπνεργατών».

Το κύριο άρθρο δίνει όλη την εικόνα:


«Στην Καβάλλα, την ηρωϊκή προλεταριακή πόλη, ανάβουν οι ταξικές μπόρες. Οι σκλάβοι των εργοστασίων και μαζύ τους όλος ο εργαζόμενος λαός της Καβάλλας βρίσκονται στο πόδι. Από καιρό τώρα όλες οι μαύρες δυνάμεις της αντίδρασης σε μια ιερή συμμαχία κινητοποιήθηκαν για να πνίξουν το επαναστατικό κίνημα της Καβάλλας: μια άτιμη και βδελυρή συκοφαντία κατά του Κόμματός μας, επανειλημμένες επιδρομές και κλείσιμο της Καπνεργατικής Ενωσης, απελάσεις, συλλήψεις και εξορίες. Οι ληστές καπνέμποροι και η κυβέρνησή τους το πίστεψαν: Πως μπορούσαν να πνίξουν μια για πάντα στο αίμα το επαναστατικό κίνημα της Καβάλλας. Πως θα μπορούσαν να τσακίσουν με τη φωτιά και το σίδερο το επαναστατικό κίνημα της χώρας μας. Μα πόσο βγήκαν γελασμένοι (…)

700 καπνεργάτες του Μπενβενίστε και Μισιριά στην απόπειρα των καπνεμπόρων και της κυβέρνησης να τους πετάξουν στους δρόμους, να ελαττώσουν το μεροκάματο της πείνας, κήρυξαν στάση, κλείστηκαν μέσα στα καπνομάγαζα και παλεύουν ηρωϊκά με τις ένοπλες δυνάμεις της αστυνομίας που πολιόρκησαν τα καπνομάγαζα. Στους δρόμους και έξω από τα καπνομάγαζα εκατοντάδες διαδηλωτές εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς και συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις. 500 εργάτες της Γκλέν κι άλλοι 1.000 του Πετρίδη κήρυξαν απεργία σ’ ένδειξη αλληλεγγύης. Στο πλευρό των απεργών τάχθηκαν επίσης αλληλέγγυοι και οι επαγγελματίες.

(…) Μα μαζύ με τα παραπάνω αιτήματά τους οι ηρωϊκοί και δοκιμαζόμενοι καπνεργάτες της Καβάλλας, διαδηλώνουν ακόμη την ατράνταχτη θέλησή τους να υπερασπίσουν το Κόμμα τους, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος. Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι το χτύπημα του Κομ. Κόμματος είναι και χτύπημα της εργατιάς, του μεροκάματου, του ψωμιού τους».

Στις 24 Ιούλη, οι φαντάροι αρνήθηκαν να ανοίξουν πυρ, οι διαδηλωτές έσπασαν τα τζάμια της ασφάλειας, οι αρχές έπαψαν να δίνουν ψωμί και νερό, οι επαγγελματίες κηρύττουν απεργία». Στο κύριο άρθρο εκείνης της μέρας ο Ριζοσπάστης χαρακτηρίζει την απεργία «αγώνα ζωής και θανάτου».

Στις 25 Ιούλη αναγγέλλεται ότι κατεβαίνουν στην απεργία στο πλευρό των εργατών της Καβάλας και οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Στην Καβάλα στο σύνολό τους οι καπνοβιομηχανίες κηρύττουν λοκ άουτ.

Μια θριαμβευτική νίκη

Το ξημέρωμα της επόμενης μέρας (26 Ιουλίου) ο «Ριζοσπάστης» βγαίνει με τίτλο «Η θριαμβευτική νίκη της Καβάλλας». Τι είχε συμβεί; Διαβάζουμε: «Εφτά χιλιάδες καπνεργάτες στους δρόμους γιορτάζουν». Και το ρεπορτάζ αναφέρει ότι: «Έγιναν δεκτά όλα τα αιτήματα των καπνεργατών: πρόσληψη των εργατών στην τόγκα κατά 50% με κατώτερο όριο μεροκάματο 65 δραχμές, καθορισμό του μεροκάματου σύμφωνα με τον τιμάριθμο, αυστηρή εφαρμογή του 8ωρου. Ίση δουλειά στις γυναίκες και τους άντρες με ίσο μεροκάματο (…) ελεύθερη λειτουργία και δράση της Καπνεργατικής Άμυνας και του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου». Υπογράφτηκε πρωτόκολλο, έγιναν συνελεύσεις σε όλα τα εργοστάσια και έτσι έληξε η απεργία. Στις 5.30 το απόγευμα οι απεργοί βγήκαν μαζικά από τα εργοστάσια και έκαναν μια τεράστια συγκέντρωση μπροστά στα γραφεία της Καπνεργατικής Άμυνας. Οι ομιλητές κάλεσαν τους εργάτες «να περιφρουρήσουν το Κομμουνιστικό τους Κόμμα, τις ταξικές τους οργανώσεις από τις επιθέσεις του ταξικού εχθρού και της αντεπανάστασης».

πηγές για το κείμενο και τις φωτογραφίες
και
αναδημοσίευση από theshadesmag.wordpress.com

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ καταγγέλλει το όργιο βίας και καταστολής που η εθελόδουλη στις εντολές της Ε.Ε. και του μεγάλου κεφαλαίου



ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!, 
θα γίνουμε ο τρόμος του κάθε αρπακτικού!

Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ καταγγέλλει το όργιο βίας και καταστολής που η εθελόδουλη στις εντολές της Ε.Ε. και του μεγάλου κεφαλαίου συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επεφύλαξε (και) την Τετάρτη 7 Μάρτη στους διαδηλωτές ενάντια στους πλειστηριασμούς στη Θεσσαλονίκη.
Στη Θεσσαλονίκη όπου για πρώτη φορά έγιναν ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και μάλιστα για μικρά ακίνητα και με μικρή οφειλή: ένα διαμέρισα 94τ.μ. στην Καλαμαριά για οφειλή 56 χιλιάδων ευρώ και ένας ημιυπόγειος αποθηκευτικός χώρος 37τ.μ. για οφειλή 38 χιλιάδων ευρώ. Μεγάλη αστυνομική δύναμη ήδη από νωρίς το πρωί είχε παραταχθεί έξω από το συμβολαιογραφικό γραφείο της μεγαλοσυμβολαιογράφου, γνωστού κορακιού της πόλης Ε. Λέπεση, ενώ όταν έφτασε στο χώρο η διαδήλωση του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ, συνάντησε μπροστά στην είσοδο, μέσα στο κτίριο και στους γύρω δρόμους τις πάνοπλες διμοιρίες των ΜΑΤ. Στο αίτημά μας, αντιπροσωπεία του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ να συναντηθεί με τη συμβολαιογράφο, δεχθήκαμε όχι μόνο την άρνηση από τους επικεφαλής της αστυνομίας αλλά και την άγρια βία απέναντι στους διαδηλωτές, τα χτυπήματα με γκλομπς και ασπίδες και την επανειλημμένη χρήση χημικών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, άξια συνεχιστής του έργου των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, αφού οδηγεί την κοινωνική πλειοψηφία στην απόλυτη φτώχεια και την εξαθλίωση, αντιμετωπίζει με τον πιο βάρβαρο τρόπο και κάθε φωνή διαμαρτυρίας για την αντιλαϊκή πολιτική της. Τα συμφέροντα των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου τίθενται πάνω από το δικαίωμα της λαϊκής οικογένειας στη στέγη, όπως και κάθε κοινωνικό δικαίωμα, κάθε κοινωνικό αγαθό και υπηρεσία που σήμερα βορά γίνεται στα νύχια του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Την ίδια ώρα η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης με μια κατάπτυστη ανακοίνωση, ζητά συλλήψεις διαδηλωτών και η αστυνομική διεύθυνση ανακοινώνει το σχηματισμό δικογραφίας. Η συντεχνία των αστυνομικών μήνες τώρα χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τα σπίτια του λαού που με την κυβερνητική πολιτική χάνονται και (στα χαρτιά πάντα) αρνείται το ρόλο της επιβολής της. Την ίδια στιγμή όμως τα μέλη της, με απαράμιλλο πάθος ρίχνονται στη μάχη της καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς, λειτουργώντας ως (οι πληρωμένοι από το λαό) μπράβοι των τραπεζών (ενάντια στα συμφέροντα του λαού).
Πλήρης θράσους η ανακοίνωση της Ένωσης Αστυνομικών αναφέρεται στον τραυματισμό 6 αστυνομικών αλλά αγνοεί παντελώς τα χτυπήματα και τους τραυματισμούς διαδηλωτών και την επανειλημμένη χρήση χημικών εναντίον τους. Αντίθετα (και ενώ το διαδίκτυο βρίθει σχετικών φωτογραφιών και video) αναφέρεται και “καταγγέλλει” την ηγεσία της για τη «στάση άμυνας» της αστυνομίας, «χωρίς την παραμικρή χρήση δημοσίων ειδών (…) που μαθηματικά οδηγεί στον τραυματισμό αστυνομικών». Σε ένα κρεσέντο δε ακραία φασιστικού λόγου, οι συντάκτες της ανακοίνωσης υποστηρίζουν ότι «η άτυπη ασυλία των “μπαχαλάκηδων” είναι ύποπτη και εγείρει ερωτήματα από που πηγάζει», σημειώνουν ότι πρόκειται για «γνωστά άτομα που έχουν συμμετάσχει και στο παρελθόν σε παρόμοιου τύπου επεισόδια», αναρωτιούνται «γιατί τόσα χρόνια αυτοί οι “κύριοι” που έχουν κάνει επάγγελμα τα επεισόδια, δεν συλλαμβάνονται για να δώσουν εξηγήσεις στον Εισαγγελέα» και δηλώνουν ότι «θα προσφύγουν άμεσα στη δικαιοσύνη, ώστε να κληθούν οι υπεύθυνοι και να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους».
Η αναφορά βέβαια γενικώς και αορίστως σε έναν αριθμό «τραυματιών αστυνομικών» (χωρίς κανένα άλλο στοιχείο που να συγκεκριμενοποιεί και να αποδεικνύει τους τραυματισμούς) δεν παραγράφει την ευθύνη των αστυνομικών δυνάμεων για τον τραυματισμό διαδηλωτών, μεταξύ των οποίων και του περιφερειακού συμβούλου Κεντρικής Μακεδονίας Θανάση Αγαπητού, που με βάση και την ιατρική γνωμάτευση φέρει κακώσεις στο κεφάλι(!) και στο χέρι. Γιατί τίποτα πιο σίγουρο από το ότι η (αποδεδειγμένη και από τα video που επικαλούνται για να τους διαψεύσουν τελικά) χρήση γκλομπς, ασπίδων και χημικών «οδηγεί μαθηματικά σε τραυματισμό» διαδηλωτών.
Όσο για τα περί «μπαχαλάκηδων» και της «ύποπτης ασυλίας» τους ή «κυρίων που έχουν κάνει επάγγελμα τα επεισόδια», πέραν του ότι φέρνουν στο νου αστυνομικές ανακοινώσεις εποχών αλήστου μνήμης, είναι προφανές ότι δεν αγγίζουν ανθρώπους που με φανερό το πρόσωπό τους αγωνίζονται 2,5 χρόνια τώρα για να μην αρπάξουν οι τράπεζες τα σπίτια μας και τη μικρή λαϊκή περιουσία, συμμέτοχους πάντα στους αγώνες του λαού μας για μια ζωή με αξιοπρέπεια! Δυστυχώς για τους «αστυνομικούς υπαλλήλους» το ερώτημα αντιστρέφεται και αφορά το δικό τους ρόλο: προστατεύουν τα σπίτια μας από τους κλέφτες –τραπεζίτες και μεγαλοσυμβολαιογράφους– ή τους κλέφτες από όλους εμάς, τα θύματά τους;
Δεν μας ξενίζει φυσικά καθόλου ούτε η στάση ούτε η συγκεκριμένη ανακοίνωση των «αστυνομικών υπαλλήλων». Το βίαιο χέρι τους έχει οπλίσει η ίδια η κυβέρνηση (όπως ακριβώς και οι προηγούμενες) καθώς η αντιλαϊκή πολιτική της μ’ άλλο τρόπο δεν περνά, αφού μόνο με τα ΜΑΤ μπορεί να κυβερνά!
Δεν μας φοβίζει όμως ταυτόχρονα! Το κίνημα κατά των πλειστηριασμών 2 χρόνια τώρα, στα ειρηνοδικεία και τους δρόμους ή πιο πρόσφατα στα συμβολαιογραφικά γραφεία, όχι μόνο δεν τρομοκρατήθηκε, όχι μόνο δεν σταμάτησε μπροστά στην αστυνομική βία και καταστολή και τις δικαστικές διώξεις των μελών του αλλά γίνεται όλο και πιο μαζικό, δυνατό και ανυποχώρητο.
Έτσι και τώρα, να ‘ναι σίγουροι πως η απάντηση στη βία της κυβέρνησης και της αστυνομίας θα είναι οι πολύ πιο μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στα συμβολαιογραφικά γραφεία, που φραγμό στο έγκλημα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και της αρπαγής της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας θα βάλουν, έναυσμα θα γίνουν του γενικού ξεσηκωμού για τη συνολική ανατροπή της κοινωνικής βαρβαρότητας!

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

"ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ" Εγκαινιάζεται 19 Φεβρουαρίου το 1947




"ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ". Εγκαινιάζεται 19 Φεβρουαρίου το 1947.


Το εγκληματικό όργιο των «αναμορφωτών» - δολοφόνων του εμφυλιοπολεμικού μοναρχοφασιστικού παρακράτους...

(Στη φωτογραφία: Μακρόνησος 1950. Από αριστερά προς τα δεξιά, ο ηθοποιός Γ. Γιολδάσης, ο λογοτέχνης Μενέλαος Λουντέμης, ο ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης, ο ηθοποιός Μάνος Κατράκης, ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος, ο λογοτέχνης Νίκος Παπαπερικλής, ο Γιάννης Ιμβριώτης, ο ηθοποιός Κώστας Ματσακάς)
...«Ντρέπεται ο γήλιος ως διαβαίνει απ' το νησί,/ τόσο σκυφτούς ανθρώπους ν' αντικρίζει!/ Ντρέπεται για τους δημίους, μα δακρύζει/ κάποια χαράδρα όταν φωτίζει ή μια κορφή!

Εδώ ψηλά σαν κάστρα υψώνονται στο φως/ κορμιά που δε λυγούν στην καταιγίδα!/ Οι δήμιοι εδώ ας χάσουν κάθε ελπίδα,/ είναι χαράκωμα που δεν πατά ο εχθρός!
Μονάχα ο θάνατος να βγάλει από τ' αμπρί/ εμάς της λευτεριάς τους μονομάχους!/ Ροδίζει στης Μακρόνησος τους βράχους/ του ανθρώπου η νίκη φωτοστεφάνωτη, λαμπρή!»
(Αγνώστου ποιητή)

~~~~~~
Το παραπάνω ποίημα είναι η εισαγωγή σε ένα συγκλονιστικό βιβλίο με τίτλο «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ. Ιστορικός τόπος» -κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»- και έχει γραφτεί από ομάδα Μακρονησιωτών αγωνιστών που επέζησαν της φρίκης. Του οργίου των «αναμορφωτών» - δολοφόνων του εμφυλιοπολεμικού μοναρχοφασιστικού παρακράτους των υποτακτικών των Τσόρτσιλ και Πιουριφόι - Βαν Φλιτ. Του καθεστώτος που επέβαλε το μονόπλευρο εμφύλιο ενάντια στους κομμουνιστές, τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.
Είναι ένα βιβλίο που περιγράφει τον τιτάνιο αγώνα Αξιοπρέπειας και Περηφάνιας που υποχρεώθηκαν να δώσουν δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης (ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ) που αρνούνταν να αποδεχτούν ότι ο ηρωικός αγώνας του ελληνικού λαού που έδωσαν με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, που ήταν και ο αιμοδότης της Αντίστασης, ενάντια στους φασίστες κατακτητές ήταν αγώνας προδοτικός! Που αρνούνταν, δηλαδή, να δεχτούν την υποταγή στην τότε "νέα τάξη" του παρακράτους δοσίλογων συνεργατών των ναζί που εγκατέστησαν μετά την απελευθέρωση της χώρας από τον ΕΛΑΣ οι ιμπεριαλιστές. (Κάποια στιγμή θα παραθέσουμε αποσπάσματα απ’ αυτό το βιβλίο).
Δεκάδες ήταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιούργησε το αστικό κράτος στα "πέτρινα χρόνια" για να αντιμετωπίσει τον "εσωτερικό εχθρό". Το πιο θρυλικό από αυτά ήταν η Μακρόνησος, το «αναρρωτήριο ψυχών», η «συνέχιση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού», η «εθνική κολυμβήθρα», η «νέα Εδέμ στα μάτια της ελληνικής Ιστορίας», ο «Νέος Παρθενών», κατά τους «πεφωτισμένους» πολιτικούς της ελληνικής Δεξιάς Κωνσταντίνο Τσάτσο και Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Ο τελευταίος έλεγε: «στο ξερονήσι αυτό εβλάστησε η Ελλάς ωραιοτέρα από κάθε φορά. Η ιστορία θα γράψει πως η στροφή της παγκοσμίου καταστάσεως εδώ άρχισε, στη Μακρόνησο» και: «Το φαινόμενον της Μακρονήσου είναι μοναδικόν εις τον κόσμον ολόκληρον. Πρόκειται περί θαυμαστού συνδυασμού της παιδείας με τον στρατόν. Οι εμπνευσθέντες οργανώσαντες και διαχειριζόμενοι με τόσον επιτυχίαν το έξοχον αυτό έργον είναι άξιοι ΒΑΘΕΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ».
Η λειτουργία του στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Μακρόνησο ξεκίνησε με εισήγηση του Γενικού Επιτελείου Στρατού προς το υπουργείο Στρατιωτικών στις 19 Φεβρουαρίου 1947. Ο σκοπός της λειτουργίας του στρατοπέδου περιγράφονταν στο αρχικό εισηγητικό σημείωμα που εκδόθηκε την πρωταπριλιά του 1946: «Αποφασίζεται ο περιορισμός των αριστερών στρατευσίμων εις ορισμένα στρατόπεδα δια να υποστούν αποτοξίνωσιν. Όλες οι στρατιωτικές μονάδες δέον όπως εκκαθαρισθούν από αριστερίζοντες ή υπόπτους αριστερισμού».
Μέχρι το 1958, οπότε κι έκλεισε το στρατόπεδο, χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί, αλλά και απλοί δημοκρατικοί φαντάροι βασανίστηκαν σωματικά και ψυχολογικά ή εξοντώθηκαν βιολογικά, για τον ιερό σκοπό της «εθνικής αναβάπτισης».
Το διήμερο 29 Φλεβάρη – 1 Μάρτη του 1948 συμπύκνωσε αυτήν την υπερδεκαετή βαρβαρότητα των νικητών του εμφύλιου ταξικού πολέμου, με το λυσσασμένο πογκρόμ και τη σφαγή 100 και πλέον φαντάρων. Η επίσημη εκδοχή, σύμφωνα με το στρατιωτικό ανακοινωθέν, ήταν: «Την 29ην Φεβρουαρίου άνδρες του Στρατοπέδου Μακρονήσου, εις το οποίο υπηρετούν οι επικίνδυνοι κομμουνισταί, κατά τη διάρκειαν της θρησκευτικής τελετής επετέθησαν κατά της φρουράς του Στρατοπέδου προς αφοπλισμόν της. Η τελευταία αμυνομένη έκαμε χρήσιν των όπλων και η τάξις απεκαταστάθη. Απώλειαι στασιαστών 17 νεκροί και 61 τραυματίαι. Εκ των ημετέρων τέσσερις τραυματίαι διά λιθοβολισμού. Οι τραυματίαι μεταφέρονται εις το Στρατιωτικόν Νοσοκομείον». Τότε, η "δημοκρατική" εφημερίδα Τα Νέα, έγραφαν: «Οι κομμουνισταί επροκάλεσαν ταραχάς εις την Μακρόνησον»…
Οι μαρτυρίες στο βίντεο περιλαμβάνονται στο ντοκιμαντέρ "Μακρόνησος" του Ηλία Γιαννακάκη και της Eύης Καραμπάτσου:
https://www.youtube.com/watch?v=gzO_Gknypo0
~~~~~~~~~~~~
    Διαβάστε επίσης    
> Τα γουρούνια-φονιάδες στην υπηρεσία του συστήματος.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2011/05/12-1947.html
> Η σφαγή 350 φαντάρων στο Μακρονήσι
http://istorika-ntokoumenta.blogspot.gr/2016/04/350.html
> Οδός Αβύσσου αριθμός 0 (1962)
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/01/0-1962.html
> ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – 30 ΓΕΝΑΡΗ 1950 «Απόψε χτυπούνε τις γυναίκες»
http://vathikokkino.gr/archives/101691
> Η Μακρόνησος του Θανάση Βέγγου
http://vathikokkino.gr/archives/82234
(από το "Βαθύ Κόκκινο")
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2018/02/1947.html

Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2018

Διάλεξη: «Το Κεφάλαιο του Μαρξ – Θεωρητικό περιεχόμενο και η διαλεκτική λογική δομή ΙΙ»

Το 16ο Μάθημα του Νέου Κύκλου Μαθημάτων για την Ιστορία του Μαρξισμού, που διοργανώνει ο Όμιλος Επαναστατικής Θεωρίας, θα γίνει την Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου στις 6.30μ.μ. στο αμφιθέατρο Μ318 του Ε.Μ.Π., με θέμα «Το θεωρητικό περιεχόμενο και η διαλεκτική λογική δομή του Α’ τόμου του Κεφαλαίου του Κ. Μαρξ. 2: Η διαδικασία της παραγωγής του κεφαλαίου ως ουσία του αντικειμένου. Η αντιφατικότητα της παραγωγής υπεραξίας (απόλυτης & σχετικής). Εργατικός μισθός, συσσώρευση του κεφαλαίου και πρωταρχική συσσώρευση».
Η διάλεξη θα γίνει από τον αναπληρωτή καθηγητή φιλοσοφίας Δημήτρη Πατέλη και θα εστιάσει στα εξής:
ΕΝΟΤΗΤΑ 3η: Η παραγωγή της απόλυτης υπεραξίας
Εργασιακή διαδικασία και διαδικασία αξιοποίησης.
1. Η εργασιακή διαδικασία.
2. Η διαδικασία αξιοποίησης [Ο διττός χαρακτήρας της διαδικασίας αυτοκίνησης της ουσίας. Η εργασιακή διαδικασία και η διαδικασία προσαύξησης της αξίας ως ουσιώδες και επουσιώδες].

Σταθερό κεφάλαιο και μεταβλητό κεφάλαιο [ως άρνηση της άρνησης του είναι του αντικειμένου. Φαινομενικότητα].
Το ποσοστό της υπεραξίας, η εργάσιμη ημέρα, το ποσοστό και η μάζα της υπεραξίας [ως αντανάκλαση]. Το υπερπροϊόν. [Προσδιορισμός της ουσίας. Η παραγωγή απόλυτης υπεραξίας ως ταυτότητα].
ΕΝΟΤΗΤΑ 4η: Η παραγωγή της σχετικής υπεραξίας
Η έννοια της σχετικής υπεραξίας. [Η παραγωγή σχετικής υπεραξίας από την άποψη της κατηγορίας της ετερότητας].
Συνεργασία [διαφορά].
Καταμερισμός της εργασίας και βιοτεχνία [Η αντίθεση. Η λογική της εξέτασης του τρόπου παραγωγής σχετικής υπεραξίας δια της προβιομηχανικής βιοτεχνίας].
Μηχανήματα και μεγάλη βιομηχανία [Οι μηχανές και η μεγάλη βιομηχανία ως αντίφαση].
ΕΝΟΤΗΤΑ 5η: Η παραγωγή της απόλυτης και της σχετικής υπεραξίας [ως θεμέλιο].
ΕΝΟΤΗΤΑ 6η: Ο εργασιακός μισθός [ως αναγκαία παρέκβαση απ’ τη λογική πραγμάτευση].
ΕΝΟΤΗΤΑ 7η: Η διαδικασία της συσσώρευσης του κεφαλαίου
Απλή αναπαραγωγή [ως τυπικό θεμέλιο].
Μετατροπή της υπεραξίας σε κεφάλαιο [ως πραγματικό θεμέλιο. Η απλή αναπαραγωγή ως τυπικό θεμέλιο. Η μετατροπή της υπεραξίας σε κεφάλαιο ως πραγματικό θεμέλιο].
Ο γενικός νόμος της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης [ως πλήρες θεμέλιο].
Η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση [ως όρος].

Βιβλιογραφία:
Marx, K. (2016). Το κεφάλαιο. Μετ.: Θ. Γκιούρας. Επιμέλεια: Θ. Γκιούρας, Θ. Νουτσόπουλος, Δ. Γράβαρης. Αθήνα: Κ.Ψ.Μ.
Καρλ Μαρξ. Το Κεφάλαιο, τόμος 1ος
Βαζιούλιν Β. Α. Η ανάβαση από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο.//Νέα προοπτική 67, 5/12/1992.
Βαζιούλιν Β. Α. Το πρόβλημα της αντίφασης στο “Κεφάλαιο” του Μαρξ.//Ουτοπία, Νο 12, 1994, σ. 17-28.
Βαζιούλιν Β. Α. Για τη σημασία της Λογικής του «Κεφαλαίου» του Κ. Μαρξ.//ΔΙΑΠΛΟΥΣ, Νο 26, Ιούνιος-Ιούλιος 2008, σελ. 21-25.
Βαζιούλιν Β. Α. Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ . Στο: Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΠΡΟΤΣΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, ΑΘΗΝΑ,
1988
Βαζιούλιν Β. Α. Η μεθοδολογία διερεύνησης της ανάπτυξης της κοινωνίας ως «οργανικού όλου». Στο: Βαζιούλιν, Β. Α. (2013). Η λογική της ιστορίας. Ζητήματα θεωρίας και Αθήνα μεθοδολογίας.
Αθήνα: ΚΨΜ.
Ilienkov, Evald V. Η διαλεκτική του αφηρημένου και του συγκεκριμένου στο Κεφάλαιο του Μαρξ. μετάφραση: Η. Χριστοφορίδης, Γ. Στεφανίδης. Ένεκεν, 2016
HAUG. Εισαγωγικά μαθήματα στο “ΚΕΦΑΛΑΙΟ”
Τα λήμματα: Aντικειμενική πραγματικότητα, Αντικείμενο, Πράγμα, «Κεφάλαιο», Αιτιότητα, Αιτιοκρατία (ντετερμινισμός), Ανάγκες ή ανάγκη, Αντικειμενικός ιδεαλισμός, Αντικειμενισμός,
Γνωστική διαδικασία, Γνώση, Εμπειρικό και θεωρητικό, Εξωτερικό και εσωτερικό, Μέρος και όλο, Ποιότητα και ποσότητα, Ουσία και φαινόμενο, Πραγματικότητα, Πρακτική, Νομοτέλεια,
Κατηγοριακή σκέψη, Διαλεκτική λογική, Διάνοια και λόγος, Ανάβαση από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο, Ιστορικό και λογικό, Πέρασμα των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές, Μέτρο, Αντίφαση
διαλεκτική, Άρση, Σύνθεση, Νομοτέλεια, Χέγκελ (Hegel) Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ, «Επιστήμη της λογικής», .
Πατέλη Δ. Για τη διαλεκτική – υλιστική αντίληψη της Ιστορίας. Γραπτή εκδοχή του μαθήματος #02 Ιστορικός Υλισμός, από τα 7 Απλά Μαθήματα Μαρξισμού, που συνδιοργανώνουν ο ΟΜΙΛΟΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ, ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ‘Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ’ & οι ΟΜΙΛΟΙ ΜΕΛΕΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ 07/01/2015.
Πατέλη Δ . Κοινωνικές Επιστήμες και μεθοδολογία του οργανικού όλου: Πέραν του διπόλου ποιοτικών και ποσοτικών μονομερειών. Μ.Πουρκός & Μ.Δαφέρμος, (επιμ), Ποιοτική έρευνα στις κοινωνικές επιστήμες. Αθήνα: Τόπος, 2010, σ. 207-297.
Πατέλη Δ. Ο Χέγκελ και το γίγνεσθαι της επιστημονικής σκέψης. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ τ. 26 (Σεπτέμβριος 2009), σ. 294-317.
Πατέλη Δ. Η διαλεκτική του γίγνεσθαι της πολιτικής οικονομίας. Επιθεώρηση Οικονομικών Επιστημών, τεύχος 6, 2004, σελ. 103 – 128.
Πατέλη Δ. Κοινωνική νομοτέλεια: θεωρητικό κεκτημένο και «Λογική της Ιστορίας». Εννοιολογικές και μεθοδολογικές επισημάνσεις. Ζητήματα Θεωρίας και Μεθόδου των Κοινωνικών Επιστημών. Επιμ. Σ. Παπαϊωάννου. Εκδ. Κριτική. Αθήνα, 2007, σελ. 266-285.
Πατέλη Δ. Αντί προλόγου. Οι δρόμοι της κοινωνικής θεωρίας και μεθοδολογίας. Από τον κλασικό μαρξισμό στη Λογική της Ιστορίας

Την Πέμπτη 8/2/2018, στις 6.30μ.μ.
στο αμφιθέατρο Μ318 της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Ε.Μ.Π.
(τ. πτέρυγα των Ηλεκτρολόγων προς την οδό Μπουμπουλίνας, 3ος όρ.)

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Alain Badiou, Τί σημαίνει να ζει κανείς;

 Συνέντευξη στον Δημήτρη Βεργέτη*



Η εξελισσόμενη  κρίση του καπιταλισμού, που αποσυνθέτει πλέον τα ιστορικά ερείσματα των δυτικών κοινωνιών, δεν εγείρει μόνο το δραματικό πρόβλημα της επιβίωσης για τεράστια τμήματα των υπό εξόντωση  πληθυσμών. Φέρνει στο προσκήνιο ένα ανεξίτηλο ερώτημα, βαθιά πολιτικό, φιλοσοφικό και ανθρώπινο, που δεν έπαψε να αναδύεται στο επίκεντρο των μεγάλων συμβαντικών κλυδωνισμών του κοινωνικού δεσμού: τι σημαίνει να ζει κανείς ως υποκείμενο πέραν της άμεσης επιβίωσης; Το κεφάλαιο δεν παράγει μόνο υπεραξία, παράγει ένα ολόκληρο τρόπο ζωής. Συγκροτεί ένα σύστημα βιο-εξουσίας μέσα στο οποίο καθηλώνει, με  τους πλέον κοινότοπους αυτοματισμούς  και τους πλέον μίζερους εθισμούς, την καθημερινότητα και τα όνειρα των οικουμενικών «υπηκόων» του, δημοκρατικά πειθαναγκασμένων.
Το ζητούμενο για τον Μαρξ δεν ήταν απλά η αλλαγή του τρόπου παραγωγής αλλά η αλλαγή του κόσμου, δηλαδή όλων των παραμέτρων ζωής. Η  σταλινική εκτροπή και  η χρόνια διολίσθηση της αριστεράς στον οικονομισμό εκτόπισε στο περιθώριο, αν όχι στην αφάνεια, το ριζοσπαστικό ερώτημα που εγκαλεί με την αμεσότητά του κάθε άνθρωπο. Ο Μπαντιού το ανασύρει από τη λήθη, επαναδιατυπώνει τους όρους εκφοράς του και το επανεντάσσει στον πυρήνα των πολιτικών χειραφέτησης. Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από μια εκτεταμένη συζήτηση μαζί του που οργάνωσε το περιοδικό αληthεια μετά την κρίση του 2008. Συμμετείχαν επίσης σ’ αυτήν  ο Σάββας Μιχαήλ και ο Γιώργος Βέλτσος. Βιντεοσκοπήθηκε από τον Γιώργο Κεραμιδιώτη.
Δημήτρις Βεργέτης, διευθυντής του περιοδικού αληthεια 
Το ερώτημα «Τι σημαίνει να ζει κανείς»  είναι πράγματι, υπό μια έννοια, το μείζον φιλοσοφικό ερώτημα εν τέλει. Η φιλοσοφία δε είναι μόνο γνώση, δεν είναι μόνο έννοιες. Η φιλοσοφία, από τις απαρχές της, εξετάζει το ερώτημα «Τι σημαίνει να ζει κανείς», δηλαδή τι είναι μια ζωή αντάξια του ονόματός της, εν τέλει σε τι διαφέρει μια ζωή που δεν ταυτίζεται με την επιβίωση, με την απλή διαίωνιση του ζωικού βασιλείου. Γι’ αυτο, το ερώτημα της ζωής υπήρξε εξ αρχής αλληλένδετο στη φιλοσοφία με το ερώτημα «γιατί να ζει κανείς», δηλαδή με το νόημα της ζωής ή το λόγο ύπαρξης, διότι ακριβώς από μόνη της η έννοια της ζωής δε δίνει, παραδόξως, απάντηση στο ερώτημα «Τι σημαίνει να ζει κανείς». Δίνει μια απάντηση στοιχειώδη. Αν η ζωή είναι μόνο και μόνο η διαιώνισή της, τότε είμαστε παθητικά υποκείμενα, τουτέστιν η ζωή μας διαπερνά, μας κινεί και μας καθοδηγεί, και άρα το «Τι σημαίνει να ζει κανείς» δεν μπορεί καν να διατυπωθεί ως ερώτημα. Κατά συνέπεια, το «Τι σημαίνει να ζει κανείς» είναι η ίδια η φιλοσοφία, ένα πολύ ευρύ ερώτημα. Και ακριβώς επειδή αναφερθήκατε σε μία κρίση, θα ήθελα να πω δυό λόγια πάνω σ’ αυτό, διότι εν τέλει αυτή η ιστορία σχετίζεται με το «Τι σημαίνει να ζει κανείς».
Διότι μπορούμε να ορίσουμε εν τέλει τον καπιταλισμό ως μια ορισμένη φιλοσοφία ζωής. Και η βασική θέση του καπιταλισμού είναι  ότι ο άνθρωπος ζει μόνο για τα συμφέροντά του. Εντοπίζουμε σ’ αυτό το βασικό δεδομένο πράγματι μια θεώρηση του ανθρώπου, της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα είναι κατά βάθος ένα ζωϊκό σύνολο που όμως έχει ιδιαίτερα εκλεπτυσμένους τρόπους για να ικανοποιεί τα συμφέροντά του, όπως την παραγωγή, το εμπόριο, την επικοινωνία. Εν κατακλείδι όμως, η ιδέα που έχει ο καπιταλισμός για τη ζωή, η ιδέα που χρειάζεται για να λειτουργήσει το σύστημά του είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό ζώο, ένα ζώο προσκολλημένο, συναρθρωμένο με το σύστημα των συμφερόντων του.
Προφανώς αυτό αγγίζει μια αλήθεια, ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό ζώο και ζει για τα συμφέροντά του. Αυτό όμως απαντά στο ερώτημα «Τι σημαίνει να ζει κανείς»; Εκεί είναι το θέμα. Αν σε τελική ανάλυση η ικανοποίηση των συμφερόντων απαντά στο «Τι σημαίνει να ζει κανείς». Το θέμα δηλαδή είναι αν η ικανοποίηση του γενικού συστήματος των αναγκών του και η επιδίωξη των ατομικών του συμφερόντων απαντά σ’ αυτό το ερώτημα,. Άρα αν η μονάδα ζωής είναι το άτομο, αν το άτομο ανάγεται αυστηρά και μόνο στα κατά περίπτωση συγκεκριμένα συμφέροντά του ή αν για να προσεγγίζουμε το ερώτημα «Τι σημαίνει να ζει κανείς» πρέπει κατ’ αρχάς ν’ αναγνωρίσουμε αυτή τη διάσταση και εν συνεχεία να παραδεχτούμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο.
Δ. Βεργέτης Ο καπιταλισμός προτείνει ως αρχή ζωής μια μορφή νοθευμένης επιθυμίας. Προτείνει τη συρρίκνωση της επιθυμίας στη διάσταση του συμφέροντος, η οποία επιφέρει πράγματι μια νόθευση της επιθυμίας. Ο καπιταλισμός επιχειρεί να καταστήσει την επιθυμία εμμενή, επιχειρεί να καταστήσει συμβατό το νόημα της ανθρώπινης ζωής με τη λογική λειτουργίας του κεφαλαίου.  Και συνεπώς αυτό που εμφανίζεται στον ορίζοντα της επιθυμίας είναι το κέρδος ως το μοναδικό ποθούμενο αντικείμενο. Συνεπώς  αυτή η συρρίκνωση της ζωής στα ζωτικά συμφέροντα αποτελεί   συνθήκη λειτουργίας του ίδιου του κεφαλαίου. Και γι’ αυτό με τούτο τον τρόπο καταφέρνει να αντλήσει όφελος από τη συρρίκνωση της ζωής στα ζωτικά συμφέροντα όπου την εντάσσει.
[..] Α. Μπαντιού . Ο Δημήτρις έλεγε εύστοχα ότι η υποκειμενική μήτρα αυτού του κόσμου είναι η αναγωγή της επιθυμίας στο κέρδος. Και νομίζω ότι είναι απόλυτα ακριβές. Πρόκειται για μια εξαιρετικά φτωχή κατ’ ουσίαν εκδοχή της ανθρωπότητας. Αυτό που με εκπλήσσει είναι η φτώχεια του καπιταλιστικού πλούτου, η υποκειμενική φτώχεια του καπιταλιστικού πλούτου. Και ειδικότερα, η φτώχεια της ίδιας της επιθυμίας, διότι κατά βάση πρόκειται για επιθυμία των αντικειμένων και όσων επιτρέπουν την απόκτησή τους. Συνεπώς, ο καπιταλισμός είναι ένα είδος διανομής αντικειμένων που συγκροτεί την ανθρωπότητα ως εικόνα ατελεύτητης παιδικής ηλικίας. Το υποκείμενο που έχει προσαρμοστεί στον καπιταλιστικό σύμπαν μοιάζει μ’ ένα αιώνιο παιδί, απερίσκεπτο αλλά και σκλαβωμένο, που κατά βάθος ζητά στους ανώνυμους γονείς του κεφαλαίου τα μέσα για να αποκτά διαρκώς καινούργια παιχνίδια. Ωστόσο, για την πλειοψηφία των ανθρώπων που στερούνται αντικειμένων, και οφείλουμε να το υπενθυμίζουμε ότι δεν διατίθενται στους πολλούς τα εμπορεύσιμα αντικείμενα, η ζωή είναι δύσκολη, υπό καταστολή, υπό διωγμό, αιματοβαμμένη. Εάν λοιπόν κοιτάξουμε τον κόσμο σήμερα υπό το πρίσμα του «Τι σημαίνει να ζει κανείς», δύο είναι οι προτάσεις: για τις μυριάδες αυτών που δεν έχουν τα μέσα για να ζήσουν, είναι μια αδιάκοπη πάλη για την επιβίωση, και για τους άλλους που έχουν κάποια μέσα για να ζήσουν είναι η φτωχή, παιδιάστικη ζωή της κατανάλωσης παιχνιδιών κι αντικειμένων. Εγώ λοιπόν υποστηρίζω ότι η αληθινή ζωή είναι απούσα. Πράγμα που μας παραπέμπει στο ερώτημα σε τι θα μπορούσε να αντιστοιχεί η παρουσία της, το δώρο της, η χάρη της. Αυτό οφείλουμε να το αναζητήσουμε εκεί όπου η επιθυμία δεν είναι αναγώγιμη στο συμφέρον. Η  επιθυμία που δεν υπάγεται στο στεγανοποιημένο άτομο αίρει τη φτώχεια.
[..] Ο καπιταλισμός είναι επίσης η επιβολή μιας ιδιάζουσας χρονικότητας. Πάντα επιμένω σ’ αυτό το σημείο. Αυτός ο ιδιάζων χρόνος μιας κατ’ επίφασιν  μετάλλαξης εις το διηνεκές, ενώ κατ’ ουσία ο χρόνος λιμνάζει, σηματοδοτεί ένα είδος επιτόπιας κινητικότητας. Και στην πραγματικότητα, το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν, αλλά πρόκειται για ένα ψευδο-παρόν, καθότι αυτό το παρόν ξοδεύεται αλόγιστα στην κυκλοφορία των αγαθών. Θεωρώ ότι η χρονικότητα του κεφαλαίου είναι η χρονικότητα της κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Πλην όμως η κυκλοφορία δεν παράγει έναν χρόνο ζωντανό. Γι’ αυτό πάντα λέω στους μαθητές μου να επιβραδύνουν! «Πιο σιγά! Μη σας παρασύρει η καπιταλιστική βιασύνη που θέλει διαρκώς να σπεύδουμε και τα πάντα να είναι επείγοντα». Ενώ στην πραγματικότητα δε συμβαίνει τίποτα, δεν τρέχει τίποτα, τίποτα πέραν της κατανάλωσης των αγαθών. Άρα θα έλεγα ότι το ερώτημα «Τι σημαίνει να ζει κανείς» στον κόσμο που γνωρίζουμε, και που ευτυχώς είναι σε κρίση, έχει δύο όψεις: η μια είναι αυτή του πλεονάσματος, της ιδέας, του μέλλοντος, πολλά είναι τα ονόματα που μπορούμε να δώσουμε και που εν τέλει είναι ένα και το αυτό, και η άλλη όψη είναι αυτή του χρόνου. Δε θεωρώ ότι μπορούμε να αναπτύξουμε μια αντίσταση, μια αναμονή της έλευσης μιας ζωής διαφορετικής χωρίς να οικοδομήσουμε ένα είδος χρονικού καταφύγιου, κάτι που θα μας επιτρέψει να αντισταθούμε στον καπιταλιστικό χρόνο. Διότι απ’ τη στιγμή που μας καταλαμβάνει αυτή η βιασύνη, η διάσταση του επείγοντος, το ότι θα έπρεπε να σταματήσουμε την κρίση αμέσως, αύριο, τότε είμαστε δέσμιοι αυτού του παιδικού φόβου που εν τέλει κυριαρχεί παντού.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΙΜΗΣΗ
Α. Μπαντιού. Ο καπιταλισμός είναι επίσης η μίμηση σε μεγάλη κλίμακα. Είναι κατ’ εξοχήν ο νόμος της μίμησης. Βρίσκω πολύ διασκεδαστικό το να μας εξηγούν την εκθείαση του ατόμου και της διαφορετικότητάς του παρότι όλοι είναι εντελώς όμοιοι. Οι άνθρωποι είναι πιο πανομοιότυποι από ποτέ ως προς αυτά που επιθυμούν, ως προς τα αντικείμενα που καταναλώνουν. Και ασφαλώς ο καθένας μιμείται τη γενική κυκλοφορία των αγαθών. Η κρίση είναι προφανώς η μιμητική του φόβου, δεν είναι άλλο παρά η μίμηση του φόβου. Αφού ο γείτονας μου ανησυχεί για την τιμή των μετοχών στο χρηματιστήριο, θα ανησυχήσω κι εγώ. Θέλει να πουλήσει, θέλω να πουλήσω. Και τελικά προκύπτει μόνο και μόνο δια της μίμησης μια ακαταμάχητη βιασύνη. Άρα, σ’ αυτό το σύστημα έχουμε όχι μόνο μια χρονικότητα που όπως έλεγες είναι φτωχή και δίχως μέλλον, αλλά και φαινόμενα αμιγούς μίμησης που δημιουργούν το δίχως άλλο τον πανικό και την καταστροφή. Όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα ότι στην πραγματικότητα, η ζωή που προτείνει αυτό το σύστημα είναι μια ζωή ολοσχερούς υποκειμενικής φτώχειας. Και είμαι της άποψης ότι αυτό πρέπει να το διαλαλήσουμε. Διότι υπήρξε μια αντίπαλη προπαγάνδα για να εξηγήσει ότι ο καπιταλισμός και η δημοκρατία ήταν η  άνθηση της ζωής της ατομικότητας, ενώ παράλληλα επικρατούσε ένας γκρίζος και δυσοίωνος ολοκληρωτισμός βάσει του οποίου όλοι ήταν όμοιοι. Πρέπει λοιπόν να πούμε ότι το πρόβλημα δεν τίθεται μ’ αυτούς τους όρους. Το πρόβλημά μας είναι ότι ο ίδιος ο καπιταλισμός επιδιώκει μια μιμητική και εξαιρετικά φτωχή ζωή. Πρέπει να διεκδικήσουμε το γεγονός ότι ο πλούτος της ύπαρξης είναι με το μέρος μας.
Δ. Βεργέτης Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να προτείνει μια επιθυμία, δεν είναι σε θέση να εμφυσήσει μια επιθυμία, μια αληθινή επιθυμία. Τι θα μπορούσε όμως να είναι μια αληθινή επιθυμία; Η φράση του Λακάν που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι «η επιθυμία μιμείται την άβυσσο του απείρου». Έχω την αίσθηση ότι ο καπιταλισμός κατά έναν τρόπο διακλείει το άπειρο απ’ τη σχέση του υποκειμένου με την επιθυμία του. Αυτό που προυποθέτει είναι η κοινότοπη και αμελητέα περατότητα των αντικειμένων προς κατανάλωση. Υπάρχει μια επιθυμία, αντικειμενότροπα ρυθμισμένη, προς άμεση κατανάλωση, και το αντικείμενο που προτείνεται προς κατανάλωση δεν εγείρει την επιθυμία, αλλά μια μορφή μιμητικού ανταγωνισμού για την απόκτησή του. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο καταλήγουμε πράγματι σε μια καρικατούρα μιμητικής κρίσης, που λίγο πολύ περιέγραψε ο Ρενέ Ζιράρ. Όλοι σπεύδουν προς τα καταναλωτικά αντικείμενα, όλοι θέλουν να συγκεντρώσουν πλούτη, που βρίσκονται αποσυνδεμένα από κάθε επιθυμία, και επιδιώκουν την εις άπειρον μετωνυμική τους συσσώρευση, χωρίς να γνωρίζουν σε τι οδηγεί κάτι τέτοιο. Και έρχεται η στιγμή που αυτή η μιμητική κρίση οδηγεί σ’ ένα σημείο απόλυτης κατάρρευσης. Και πράγματι ζούμε την απόδειξη αυτής της διαδικασίας.
Α. Μπαντιού. Η μίμηση είναι εν τέλει μια αναζήτηση ταυτότητας, αλλά αυτή η ταυτότητα είναι εντελώς κενή. Δηλαδή πρόκειται για μια μίμηση που ψάχνει να οικοδομήσει μια ταυτότητα η οποία εν τέλει διαρρέει. Είναι κατ’ εμέ ένας ακόμα τρόπος να προσεγγίσουμε την κρίση για την οποία μιλάμε. Η καταναλωτική μίμηση της καπιταλιστικής επιθυμίας, ας  την αποκαλέσουμε έτσι για λόγους συντομίας, κάποια στιγμή αποκαλύπτεται ως κενή, και το γεγονός ότι είναι απόλυτα πλαστή εξηγεί ότι θα καταβαραθρωθεί στην κενότητά της, και μέσα σε αυτή θα εξαφανιστεί. Όπως έλεγε ο Δημήτρις, πρόκειται για μια ταυτότητα που αντί να ανοίγει την επιθυμία στην προσίδια απειρότητά της,  την περιχαρακώνει ή την μπλοκάρει στη διαδοχή αντικειμένων που δεν είναι καν μερικά αντικείμενα, αλλά αντικείμενα κλειστά στον εαυτό τους. Και άρα, μπορούμε να περιγράψουμε την κρίση σε επίπεδο οικονομικό, πολιτικό, υποκειμενικό, φιλοσοφικό, αλλά μπορούμε επίσης να την περιγράψουμε ως  τη στιγμή που αυτό που την παρασύρει στη διαδοχή αντικειμένων είναι το κενό που στηρίζει στο σύνολό της αυτή τη διαδικασία. Μου προκαλεί μεγάλη έκπληξη αυτή η εικόνα χιλιάδων εκατομμυρίων δολαρίων και ευρώ να βουλιάζουν σε μια τρύπα, σε μια τρύπα ακριβώς. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε όχι με το διάνοιγμα προς το άπειρο, αλλά με την τρύπα προς το μηδέν, την τρύπα προς το τίποτα, προς την αφάνιση. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι αυτές οι εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, που συνιστούν παρ’ όλα ταύτα αντάλλαγμα αξίας, πολύ απλά θα εξαφανιστούν, θα γίνουν καπνός. Πρόκειται για μια γιγαντιαία κατανάλωση που ακυρώνει την επιθυμία, που αποκαλύπτει τη μηδαμινότητά της επιθυμίας που στηρίζει αυτή την υπόθεση. Υπό αυτή την έννοια έχουμε να κάνουμε με μια κρίση που, όπως όλος ο κόσμος το διαισθάνεται, θα έχει φοβερές συνέπειες στους ανθρώπους, αυτό είναι βέβαιο και έχει ήδη ξεκινήσει. Αλλά πρόκειται και για μια κρίση της οποίας οι πρωταγωνιστές δεν είναι παρά μια χούφτα άνθρωποι. Όπως όλοι διαισθάνονται, εκτός από πολιτική και οικονομική, αυτή η κρίση είναι και ένα είδος μεταφυσικής κρίσης, διότι το ίδιο το σύμπαν της υποκειμενικότητας βρίσκεται σε κρίση. Και με αυτή την έννοια, τώρα αποκαλύπτεται ότι το σύστημα των επιθυμιών βάσει του οποίου όλα αυτά οικοδομήθηκαν και του οποίου οι άνθρωποι ήταν αιχμάλωτοι, τους οδηγεί σε ένα χάσμα, μια τρύπα, έναν όλεθρο. Μπορεί τα δολάρια να εξαφανίζονται κατά χιλιάδες σ’ ένα πηγάδι χωρίς πάτο, κυρίως όμως η επιθυμούσα υποκειμενικότητα βλέπει κατάματα τη μηδαμινότητά της.
ΖΩΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΠΕΙΡΟΤΗΤΑ
Δ. Βεργέτης. Προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τη ζωή σύμφωνα με τον ορισμό που θέλει τον άνθρωπο να είναι θνητό ζώο, κάτι στο οποίο ο Μπαντιού αντιπροτείνει τον άνθρωπο ως αθάνατη ενικότητα όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος. Αυτό λοιπόν που καθιστά τον άνθρωπο αθάνατη ενικότητα είναι η ενσωμάτωσή του σε μια διαδικασία αλήθειας. Και αυτό που προσιδιάζει σε μια διαδικασία αλήθειας είναι η απειροποίησή της, η σχέση της με το άπειρο. Προϋπόθεση είναι λοιπόν ο άνθρωπος να εγγραφεί πιστά σε μια άπειρη διαδικασία αλήθειας. Μόνο έτσι μπορούμε να προσεγγίσουμε τη ζωή. Θα ήθελα ο Αλέν να πει δυο λόγια σχετικά μ’ αυτό.
Α. Μπαντιού. Τούτη η ερώτηση, «Τι σημαίνει να ζει κανείς», που είναι το οδηγητικό μας νήμα, κατ’ εμέ τοποθετείται μεταξύ δυο μαχών σε δυο μέτωπα που αφορούν άμεσα το θέμα του άπειρου. Η πρώτη, την οποία προ ολίγου υπενθύμισες, συνίσταται στο να αποσπάσουμε το άπειρο απ’ τη θρησκεία, στο να εκκοσμικεύσουμε το άπειρο, και αν το θέσουμε πιο θεωρητικά, στο να το αποσπάσουμε κι από το Ένα, από την κατακυρίευσή του από το Ένα, και κατά βάθος αυτό το Ένα είναι που αποκαλούμε Θεό. Από θεωρητική σκοπιά, Θεός είναι η στιγμή που το άπειρο αιχμαλωτίζεται από το Ένα. Η άλλη μάχη είναι η μάχη ενάντια στην αμιγή περατότητα, αυτήν που συμπεραίνουμε απ’ το θάνατο του Θεού. Το συμπέρασμα δηλαδή, ότι το μόνο που υπάρχει είναι το πεπερασμένο. Η δεύτερη αυτή τάση είναι όχι μόνο συμβατή με τον καπιταλισμό, αλλά είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός που την έχει στήσει. Ο καπιταλισμός έχει απόλυτα ανάγκη την περατότητα, για τους λόγους που ήδη διερευνήσαμε, δηλαδή επειδή προτείνει στην επιθυμία την αέναη διαδοχή των αντικειμένων και επειδή συρρικνώνει την ανθρώπινη ύπαρξη στην κυκλοφορία τους. Συνεπώς ο καπιταλισμός προτείνει κατ’ ουσία αυτό που έλεγες, δηλαδή τον άνθρωπο ως πεπερασμένο ζώο, παραδομένο στην περατότητά του, και πέρα ως πέρα θνητό, και κατ’ αυτό τον τρόπο στην πραγματικότητα τον εξομοιώνει με τα αντικείμενα. Γι’ αυτό τα αντικείμενα κυκλοφορούν μαζί με άλλα αντικείμενα απείρως θνητά. Και οι άνθρωποι προορίζονται να αποσυρθούν στη χωματερή όπως τα αυτοκίνητα που δεν είναι πια στη μόδα. Εξ ου και ο ύμνος στη νεότητα αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, σε αντίθεση με την παράδοση, ακριβώς διότι όταν γερνάμε, δεν επιθυμούμε αρκετά, άρα καταναλώνουμε λιγότερο, δεν καταναλώνουμε αρκετά. Γι’ αυτό πρέπει να συλλάβουμε φιλοσοφικά, αλλά και πολιτικά, την εκκοσμικευση απ’ τη μία του απείρου, την παραδοχή ότι το άπειρo είναι πολύ κοντά μας, ότι η ζωή μας έχει διαρκώς να κάνει με το άπειρο, και απ’ την άλλη να αποσπάσουμε το άπειρο από κάθε θεολογία, από κάθε παραδοσιακά νοούμενη μεταφυσική φιγούρα. Πράγματι, ο Δημήτρις συνόψισε πολύ καλά την πρότασή μου, ότι δηλαδή απ’ τη μία πρέπει να πούμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώο, είμαστε άλλωστε ματεριαλιστές όλοι, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο άνθρωπος είναι θνητός, ότι γερνάει, ότι έχει συμφέροντα, ότι για να επιβιώσει έχει ανάγκη από αντικείμενα. Όλα αυτά υπάγονται στη σφαίρα του ματεριαλισμού την οποία αναγνωρίζουμε απόλυτα. Αλλά απ΄την άλλη, ο άνθρωπος σχετίζεται με το άπειρο, και κατά βάθος έτσι ορίζουμε πολύ απλά ό,τι αποκαλούμε σκέψη. Ο άνθρωπος ως σκεπτόμενο ον, είναι πολύ απλά η ιδιαίτερη σχέση που έχει με το άπειρο. Κι αυτό το άπειρο είναι παρόν διότι υπάρχει μέσα στην ίδια την πολλαπλότητα, και ο άνθρωπος έχει πρόσβαση σ’ αυτό, κατά τρόπο συμπυκνωμένο, μέσω της σκέψης. Αποκαλώ σχέση με το άπειρο μια αλήθεια, κι αυτή η αλήθεια προτείνω να πούμε ότι ανιχνεύεται στην επιστήμη, στην τέχνη, στην ποίηση και τη δημιουργία, στην πολιτική εφόσον πρόκειται για μια πολιτική του απείρου, δηλαδή μια ποιητική της χειραφέτησης, μια ποιητική του μέλλοντος όπως έλεγες, όπως επίσης και στον έρωτα, διότι ο έρωτας είναι η σκηνή της μετάβασης από το Ένα στο Δύο, είναι δηλαδή η πρώτη εμπειρία στοιχειώδους πολλαπλότητας αυτού που βρίσκεται επέκεινα του Ενός. Συνεπώς, σε όλα αυτά ενυπάρχει το άπειρο, και μπορούμε, ως άτομα, ως ζώα, να ενσωματωθούμε στις διαδικασίες στις οποίες ξεδιπλώνεται η πρόσβαση στο άπειρο. Και μέσα από τούτο το επίπεδο, η ζωή παίρνει άλλο νόημα, διότι γίνεται μια ζωή που σχετίζεται με το άπειρο. Και απ’ αυτή την οπτική γωνια, η απάντηση στο ερώτημα «Τι σημαίνει να ζει κανείς» είναι το να ζει κανείς ως θνητό ζώο που σχετίζεται στη ζωή του με μια ορισμένη έκφραση του απείρου και της αθανασίας. Διότι προφανώς δεν αποκαλώ αθανασία τη μετά θάνατον επιβίωση της ψυχής, Αποκαλώ αθανασία μια ορισμένη εμπειρία μες στο χρόνο, τον ίδιο το χρόνο που καθιστά εφικτό για εμάς το ιδεώδες που διατυπώθηκε ως εξής απ’ τον Αριστοτέλη: να ζει κανείς όσο μπορεί ως αθάνατος. Θέλω να επαναλάβω τη ρήση του Σπινόζα «έχουμε πρόσβαση στην εμπειρία της αιωνιότητάς μας» , η οποία δε σημαίνει ότι η σωματική και ατομική μας σύσταση θα υπερβεί το θάνατο, αλλά ότι μετέχουμε σε μια ορισμένη διάσταση αθανασίας και αιωνιότητας, πράγμα το οποίο βιώνουμε στην ίδια μας τη ζωή.
[…] Άρα, στο ερώτημα «Τι σημαίνει να ζει κανείς;», μπορούμε να δώσουμε δυο αντιδιαμετρικές απαντήσεις. Η πρώτη απάντηση είναι ότι σημαίνει να επιβιώνει, δηλαδή να ζει όσο το δυνατόν προς το συμφέρον του και κατά βάθος να είναι αιώνια καταδικασμένος σε θάνατο. Εξ ου και η φτωχή ζωή, η αμυντική ζωή, η ζωή που είναι εν τέλει καθαρή άρνηση. Εναλλακτικά μπορούμε ν’ απαντήσουμε ότι το να ζει κανείς σημαίνει να εντοπίζει το πεδίο, τις δυνατότητες  σύμφωνα με τις οποίες βιώνει τη σχέση του με το άπειρο, δηλαδή αυτή τη μορφή αιωνιότητας μες στο χρόνο που η φιλοσοφία αποκαλεί αλήθεια. Θα μπορούσαμε να πούμε πως σημαίνει να ζει κανείς ως προς ορισμένες αλήθειες. Οι αλήθειες είναι πληθυντικού αριθμού. Δεν υπάρχει η Αλήθεια με Α κεφαλαίο, αυτό θα ήταν αιχμαλωσία εντός του Ενός.

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018

Στις 9 Ιανουαρίου 2018, μέρα μνήμης και τιμής, γίνεται η συγκέντρωση στο τόπο της θυσίας, στα σχολεία Νίκου Τεμπονερα στην Πάτρα, στις 6:00 μ.μ.





Ο Νίκος Τεμπονέρας θα ζει πάντα στους αγώνες του λαού και της νεολαίας για ένα καλύτερο σχολείο, για δημοκρατία, για αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς. Με τη θυσία του, υπερασπιζόμενος τους μαθητές του απέναντι στο νεοφιλελεύθερο φασιστικό παρακράτος, δίχως να δειλιάσει ούτε λεπτό, έγινε φάρος και πυξίδα, σημείο αναφοράς, για την πάλη απέναντι στην καταπίεση. 
Στις 9 Ιανουαρίου 2018, μέρα μνήμης και τιμής, γίνεται η συγκέντρωση στο τόπο της θυσίας, στα σχολεία Νίκου Τεμπονερα στην Πάτρα, στις 6:00 μ.μ. 
Όπως κάθε χρόνο θα είμαστε όλοι εκεί.
~~~~~~~~~~~

Konstadinos Gouliamis ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΔΙΧΝΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ. ΖΕΙ ΖΕΙ Ο ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΖΕΙ ΜΕ ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΚΑΡΦΙ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΛΑΜΠΟΚΑ .